شهرگ
لغت نامه دهخدا
شهرگ. [ ش َ رَ ] ( اِ ) از ریشه خشای = خشتر = و خشتری اوستایی بمعنی پادشاهی آمده است. || سلطان و امیر. || ( اِخ ) لقب یکی از سلاطین ممالک مجاور سرحدات شرقی و شمالی ایران بوده است. ( از ترجمه ایران در زمان ساسانیان ص 524 و حاشیه ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید