طایفۀ بزرگ و قدیمی سیستانی، از طوایف فارسیوان. این طایفه احتمالاً از بازماندگان خوارج سیستان و یا اعقاب مهاجرانی از نواحی داخلی ایران بودند. بنا به اخبار طایفه ای، نیاکان این مردم قرن ها پیش از حوالی شهریار، از توابع استان تهران، به بم و نرماشیر کرمان مهاجرت کردند و به تدریج در ناحیۀ بزرگ زابل و کنار رودخانۀ هیرمند و دریاچۀ هامون مستقر شدند و از طریق وصلت های خانوادگی با طایفۀ فارسیوان سربندی، به یکی از طوایف قدرتمند سیستان تبدیل شدند. فارسیوان ها رقیبان دائمی طوایف بلوچ نارویی و سنجرانی بودند. اقتدار شهرکی ها سبب شده بود که نارویی ها در قرن ۱۲ق و پس از سقوط دولت صفویه با شهرکی ها ائتلاف کنند. مرکز خوانین شهرکی روستای دشتک بود. این روستا از نخستین آبادی های طایفۀ شهرکی در سیستان است. خوانین شهرکی اراضی مرغوب فراوانی در اطراف رودخانۀ هیرمند داشتند و هاشم خان و محمدرضاخان شهرکی از خوانین معروف این طایفه بودند. از آخرین خان های سرشناس این طایفه، محمدعلی خان شهرکی بود که در دورۀ مظفرالدین شاه قاجار ازجمله مأموران دولتی به شمار می آمد. در آن سال ها بخش بزرگی از قلمرو پیشین شهرکی ها به حوزۀ حکومت و ریاست امیر قائنات پیوسته بود. به نوشتۀ ذوالفقارخان کرمانی، از اعضای ایرانی هیئت تعیین حدود ایران و افغانستان در ۱۲۸۸ق، جمعی از شهرکی ها در شهر بابک و نرماشیر سکونت داشته اند.
wikijoo: شهرکی