شهروند درجه دو ( انگلیسی: Second - class citizen ) فردی است که به رغم اسم صوری خود به عنوان یک شهروند یا داشتن اقامت قانونی، به طور سیستماتیک در یک کشور، حوزه قضایی یا سایر ادارات سیاسی آن کشور مورد تبعیض قرار می گیرد. حال آنکه نه برده است، نه غیرقانونی و نه بزهکار. شهروندان درجه دوم دارای حقوق قانونی محدود، حقوق مدنی و فرصت های اجتماعی - اقتصادی هستند و اغلب در معرض بدرفتاری یا حذف نسبت به درجه یک ها قرار می گیرند. با این حال، آن ها از «کسی که تمام شهروند نشده» متفاوت هستند، زیرا شهروندان درجه دوم اغلب به لحاظ قانون نادیده گرفته می شوند یا مورد آزار و اذیت قرار می گیرند ( نسبت به موارد سوء رفتار پلیس و پیش داوری نژادی ) . سیستم هایی که عمدتاً از موقعیت شهروندان درجه دوم برخوردارند عموماً از مصادیق نقض حقوق بشر محسوب می شوند.
... [مشاهده متن کامل]
محدودیت های شهروندان درجه دوم عبارت از موارد زیر است:
• عدم رعایت ( فقدان یا از دست دادن حق رای )
• محدودیت های خدمات شهری یا نظامی
• محدودیت در زبان، مذهب، آموزش
• عدم آزادی حرکت و ارتباط
• محدودیت در مالکیت سلاح
• محدودیت در ازدواج
• محدودیت در هویت جنسی و بیان
• محدودیت در مسکن
• محدودیت مالکیت ملک خصوصی
• این دسته بندی به طور معمول غیررسمی و اغلب دانشگاهی است و به طورکلی اصطلاحاً به عنوان یک ضعف به آن نگاه می شود و دولت ها به طور معمول، وجود شهروند درجه دو در داخل کشور را تکذیب می کنند. به عنوان یک طبقه غیررسمی، به طور عینی شهروندی درجه دوم مورد سنجش قرار نمی گیرد؛ با این حال، مواردی مانند جنوب آمریکا که تبعیض نژادی وجود دارد یا بومیان در استرالیا قبل از سال ۱۹۶۷، آپارتاید در آفریقای جنوبی، زنان عربستان سعودی تحت قانون سعودی، دالیت ها که در هند و نپال درآئین هندو نجس خوانده می شوند و کلیساهای کاتولیک رم در ایرلند شمالی در دوران مجلس، نمونه های کاملی هستند از گروه هایی که به لحاظ تاریخی به عنوان شهروند درجه دوم شناخته می شوند.
• ساکن خارجی یا ملیت خارجی و کودکان به طور کلی، متناسب با بیشتر تعاریف شهروند درجه دوم محسوب می شوند. این بدان معنا نیست که از حمایت قانونی برخوردار نباشند و همچنین مردم محلی آن ها را نپذیرند. یک شهروند طبیعی دارای حقوق و مسئولیت های مشابه یا همانند هر شهروند دیگر است ( یک استثنا ممکن است برای عدم صلاحیت برخی ادارات دولتی وجود داشته باشد ) ، و همچنین از نظر قانونی از وی محافظت می شود.
... [مشاهده متن کامل]
محدودیت های شهروندان درجه دوم عبارت از موارد زیر است:
• عدم رعایت ( فقدان یا از دست دادن حق رای )
• محدودیت های خدمات شهری یا نظامی
• محدودیت در زبان، مذهب، آموزش
• عدم آزادی حرکت و ارتباط
• محدودیت در مالکیت سلاح
• محدودیت در ازدواج
• محدودیت در هویت جنسی و بیان
• محدودیت در مسکن
• محدودیت مالکیت ملک خصوصی
• این دسته بندی به طور معمول غیررسمی و اغلب دانشگاهی است و به طورکلی اصطلاحاً به عنوان یک ضعف به آن نگاه می شود و دولت ها به طور معمول، وجود شهروند درجه دو در داخل کشور را تکذیب می کنند. به عنوان یک طبقه غیررسمی، به طور عینی شهروندی درجه دوم مورد سنجش قرار نمی گیرد؛ با این حال، مواردی مانند جنوب آمریکا که تبعیض نژادی وجود دارد یا بومیان در استرالیا قبل از سال ۱۹۶۷، آپارتاید در آفریقای جنوبی، زنان عربستان سعودی تحت قانون سعودی، دالیت ها که در هند و نپال درآئین هندو نجس خوانده می شوند و کلیساهای کاتولیک رم در ایرلند شمالی در دوران مجلس، نمونه های کاملی هستند از گروه هایی که به لحاظ تاریخی به عنوان شهروند درجه دوم شناخته می شوند.
• ساکن خارجی یا ملیت خارجی و کودکان به طور کلی، متناسب با بیشتر تعاریف شهروند درجه دوم محسوب می شوند. این بدان معنا نیست که از حمایت قانونی برخوردار نباشند و همچنین مردم محلی آن ها را نپذیرند. یک شهروند طبیعی دارای حقوق و مسئولیت های مشابه یا همانند هر شهروند دیگر است ( یک استثنا ممکن است برای عدم صلاحیت برخی ادارات دولتی وجود داشته باشد ) ، و همچنین از نظر قانونی از وی محافظت می شود.
