شهرستان ملکشاهی یکی از شهرستان های استان ایلام در غرب ایران است. مرکز این شهرستان شهر ارکواز می باشد. این شهرستان از جنوب به شهرستان دهلران از شمال و غرب به شهرستان مهران و از شرق به شهرستان بدره و شهرستان ایلام منتهی میشود. بیشتر مردم این شهرستان به کردی جنوبی، گویش کردی ایلامی، لهجه ملکشاهی سخن می گویند. عمده مردم این شهرستان از ایل ملکشاهی هستند. براساس سرشماری سال ۱۹۴۰ میلادی، بیش از ۷٬۵۰۰ خانوار که جمعیت آنان به بیش از پنجاه هزار تن می رسید در ایل ملکشاهی زندگی می نمودند. اکثر این مردم به دلیل نبود فرصت های شغلی مناسب به نقاط مختلف استان ایلام و استان های دیگر مهاجرت نموده اند. شغل مردم این شهرستان دامپروری و کشاورزی است و این شهرستان از نظر ورزشی، اجتماعی و اقتصادی در استان ایلام نقش تعیین کننده ای دارد. مردم شهرستان ملکشاهی از اوایل جنگ ایران و عراق تا پایان آن از مرزهای میهن دفاع نمودند، به همین مناسبت بنای یادمانی در گرامیداشت آخرین دفاع مردم شهرستان ملکشاهی در منطقه ترشابه برپا شده است. زبان مردم ملکشاهی کردی از زیر شاخهٔ کردی جنوبی است. این زبان یکی از اصیل ترین زبان های کردی محسوب می شود. در بسیاری از واژه های رایج در این زبان می توان واژه های پهلوی اشکانی و پهلوی ساسانی را مشاهده نمود.
... [مشاهده متن کامل]
شهرستان ملکشاهی در دامنه کبیرکوه قرار گرفته است و در سه هزار سال قبل از میلاد به عنوان ( ورهشی ) در کتیبه های آشوری واقع در سر چشمه رودخانه گُل گُل در بخش گچی ذکر شده است.
همان طور که از نام ایل ملکشاهی بر می آید، این ایل نام خود را از امیر کُرد ملکشاه چمشگزک یا سلطان ملکشاه گرفته است. امیر کُرد ملکشاه چمشگزک جمع کثیری بر سر رایت خود جمع نموده سی و دو قلعه و شانزده ناحیه که بالفعل در تصرف حکام چمشگزک بود تسخیر نمود و عشیرت ایشان را به نام جد آن ها امیر ملکشاه ایل ملکشاهی خواندند.
زبان مردم ملکشاهی کردی ایلامی، لهجه ملکشاهی است. علیرضا اسدی در کتاب خود چنین می آورد: «از مقایسهٔ واژگان ایرانی میانه ( پهلوی اشکانی و پهلوی ساسانی ) با واژگان کردی ایلامی به این نتیجه می توان رسید که بسیاری از واژگان پهلوی اشکانی و ساسانی با این واژگان کردی هم ریشه اند. این هم آوایی در بسیاری از افعال، مفاهیم سیاسی، دینی، اجتماعی، مشاغل، اسامی خاص، اسامی عام و حتی اصطلاحات عامیانه دیده می شود».
... [مشاهده متن کامل]
شهرستان ملکشاهی در دامنه کبیرکوه قرار گرفته است و در سه هزار سال قبل از میلاد به عنوان ( ورهشی ) در کتیبه های آشوری واقع در سر چشمه رودخانه گُل گُل در بخش گچی ذکر شده است.
همان طور که از نام ایل ملکشاهی بر می آید، این ایل نام خود را از امیر کُرد ملکشاه چمشگزک یا سلطان ملکشاه گرفته است. امیر کُرد ملکشاه چمشگزک جمع کثیری بر سر رایت خود جمع نموده سی و دو قلعه و شانزده ناحیه که بالفعل در تصرف حکام چمشگزک بود تسخیر نمود و عشیرت ایشان را به نام جد آن ها امیر ملکشاه ایل ملکشاهی خواندند.
زبان مردم ملکشاهی کردی ایلامی، لهجه ملکشاهی است. علیرضا اسدی در کتاب خود چنین می آورد: «از مقایسهٔ واژگان ایرانی میانه ( پهلوی اشکانی و پهلوی ساسانی ) با واژگان کردی ایلامی به این نتیجه می توان رسید که بسیاری از واژگان پهلوی اشکانی و ساسانی با این واژگان کردی هم ریشه اند. این هم آوایی در بسیاری از افعال، مفاهیم سیاسی، دینی، اجتماعی، مشاغل، اسامی خاص، اسامی عام و حتی اصطلاحات عامیانه دیده می شود».
