شهرداری در ایران یک نهاد اجرایی محلی است. وظیفه این سازمان، مدیریت شهر است که شامل پاکیزه نگهداشتن، حمل زباله های شهری، صدور مجوزهای ساخت و ساز، دریافت عوارض است. در شهرداری ها کمیسیون های مختلفی از جمله کمیسیون ماده صد و کمیسیون ماده 77 وجود دارد که تلاش میکنند تا قوانین شهرداری طبق آیین نامه ها پیش رود.
... [مشاهده متن کامل]
در گذشته، شهرداری ها در ایران بلدیه خوانده می شدند. ناصرالدین شاه در سال ۱۳۰۰ قمری به دنبال اصلاح امور داخلی، تصمیم گرفت بلدیه را در تهران تأسیس کند اما موفق نشد. در سال ۱۲۸۳ ه. ش، قانون بلدیه در مجلس شورای ملی تصویب شد.
پس از پیروزی مشروطه نمایندگان مجلس اول در صدد تدوین زمینه هایی برای بهداشت شهرها برآمدند، که منجر به تدین اولین قانون شهرداری ها تحت عنوان «قانون بلدیه» در ۱۹ خرداد ۱۲۸۶ شمسی شد. تا آغاز سلطنت پهلوی اول و قبل از سال ۱۳۰۴ مجموعاً شانزده شهرداری در شهرهای ایران تأسیس شد. و بعد از آن به تدریج همه شهرهای ایران دارای شهرداری شدند.
شوراهای شهر و شهرداری ها در کشور ایران در صدر شکایات مردمی قرار دارند و بخش های زیادی از شکایات در دیوان عدالت اداری در کشور ایران مربوط به شهرداری ها و شوراهای اسلامی شهرها است.
در ایران شهرداری ها تمایل و گرایش زیادی برای ایفای اقتدار خود در حوزه های مختلف دارند ولی در بسیاری از موارد اقدامات آن ها با حقوق ملت در تعارض هستند.
شهرداری به عنوان یک مؤسسهٔ عمومی غیردولتی، از اقتدارات وسیعی در تملک اراضی برخوردار است. احترام و قداستی که اصل تسلیط در حقوق اسلامی دارد و در کشورهای غربی از آن تحت عنوان مالکیت خصوصی یاد شده است، غالباً در مقابل قدرت نهادهای مدیریت شهری در ایران تاب تحمل ندارد.
به گفته سعید معیدفر جامعه شناس در شهرهای ایران نهادهایی مانند شوراهای محله بیشتر نقش تزئینی دارند و نه واقعی. محلات به واقع محله نیستند دور یک سری پلاک خط کشیده اند و اسمش را گذاشته اند محله و یک اسمی هم برای آن تعیین کرده اند اما محله ها هویت محلی ندارند. هویت محلی زمانی واقعی است که آدم های آن محله به هم پیوند بخورند و در مسائل محله مشارکت فعال داشته باشند.
در حالی که در شهری مثل تهران، افراد زمانی که از خانه هایشان بیرون می آیند با محیط اطراف حس غریبگی دارند و هیچ تعلق خاطری به آن ندارند.
... [مشاهده متن کامل]
در گذشته، شهرداری ها در ایران بلدیه خوانده می شدند. ناصرالدین شاه در سال ۱۳۰۰ قمری به دنبال اصلاح امور داخلی، تصمیم گرفت بلدیه را در تهران تأسیس کند اما موفق نشد. در سال ۱۲۸۳ ه. ش، قانون بلدیه در مجلس شورای ملی تصویب شد.
پس از پیروزی مشروطه نمایندگان مجلس اول در صدد تدوین زمینه هایی برای بهداشت شهرها برآمدند، که منجر به تدین اولین قانون شهرداری ها تحت عنوان «قانون بلدیه» در ۱۹ خرداد ۱۲۸۶ شمسی شد. تا آغاز سلطنت پهلوی اول و قبل از سال ۱۳۰۴ مجموعاً شانزده شهرداری در شهرهای ایران تأسیس شد. و بعد از آن به تدریج همه شهرهای ایران دارای شهرداری شدند.
شوراهای شهر و شهرداری ها در کشور ایران در صدر شکایات مردمی قرار دارند و بخش های زیادی از شکایات در دیوان عدالت اداری در کشور ایران مربوط به شهرداری ها و شوراهای اسلامی شهرها است.
در ایران شهرداری ها تمایل و گرایش زیادی برای ایفای اقتدار خود در حوزه های مختلف دارند ولی در بسیاری از موارد اقدامات آن ها با حقوق ملت در تعارض هستند.
شهرداری به عنوان یک مؤسسهٔ عمومی غیردولتی، از اقتدارات وسیعی در تملک اراضی برخوردار است. احترام و قداستی که اصل تسلیط در حقوق اسلامی دارد و در کشورهای غربی از آن تحت عنوان مالکیت خصوصی یاد شده است، غالباً در مقابل قدرت نهادهای مدیریت شهری در ایران تاب تحمل ندارد.
به گفته سعید معیدفر جامعه شناس در شهرهای ایران نهادهایی مانند شوراهای محله بیشتر نقش تزئینی دارند و نه واقعی. محلات به واقع محله نیستند دور یک سری پلاک خط کشیده اند و اسمش را گذاشته اند محله و یک اسمی هم برای آن تعیین کرده اند اما محله ها هویت محلی ندارند. هویت محلی زمانی واقعی است که آدم های آن محله به هم پیوند بخورند و در مسائل محله مشارکت فعال داشته باشند.
در حالی که در شهری مثل تهران، افراد زمانی که از خانه هایشان بیرون می آیند با محیط اطراف حس غریبگی دارند و هیچ تعلق خاطری به آن ندارند.
