شهرت فتوایی در فقه مستنبط

[ویکی فقه] شهرت فتوایی در فقه مستنبط به شهرت فتوایی در مسئله فقهیِ فاقد نصّ خاص اطلاق می شود.
شهرت فتوایی، در مسائلی از فقه که نص خاصی در مورد آنها وجود ندارد و تنها با استفاده از قواعد و ضوابط کلی حکم آنها استنباط می شود، شهرت فتوایی در فقه مستنبط نامیده می شود، مانند: شهرت جواز نماز خواندن در لباس مشکوک، که فتوای جواز آن از زمان مرحوم « میرزای شیرازی » شهرت یافته و قبل از آن، شهرت در عدم جواز بوده است.
گسترش دامنه اجتهاد
فقهای متاخر شیعه دامنه اجتهاد را گسترش داده و حکم مسائلی را که درباره آنها نص وجود نداشت به کمک قواعد و ضوابط کلی استخراج می نمودند، که به این مسائل، فقه مستنبط، و به شهرت فتوایی در آنها شهرت فتوایی در فقه مستنبط می گویند.
حجیت شهرت در فقه مستنبط
برخی، این نوع شهرت را حجت نمی دانند، ولی شهرت در فقه منصوص را به دلیل کشف از نظر معصوم علیه السّلام حجت می دانند.
نکته
...