شهرام ناظری ( زادهٔ ۲۹ بهمن ۱۳۲۸ ) موسیقی دان و خوانندهٔ اهل ایران است. او از خوانندگان شناخته شدهٔ موسیقی اصیل ایرانی و ملقب به "شوالیهٔ آواز ایران" است. مجمع انجمن آسیا وی را "هنرمند برتر آسیا"، روزنامهٔ نیویورک تایمز او را "بلبل فارسی" و روزنامهٔ کریستین ساینس مانیتور او را "لوچیانو پاواروتی ایران" نامیده است.
... [مشاهده متن کامل]
شهرام ناظری نخستین آلبوم هایش به صورتِ آلبوم های مشترک با محمدرضا شجریان با محتوای میهنی و مضامینی نظیر آزادی خواهی در اواخر دهه پنجاه توسط کانون چاووش منتشر شد و از آثار کانون چاووش، تصنیف های ایران ای سرای امید ساختهٔ محمدرضا لطفی بر روی شعری از ه. ا. سایه که توسط هم شجریان و هم ناظری خوانده شد، و آزادی با صدای ناظری و همراه شو عزیز با صدای شجریان، به شهرت بالا رسیدند. پس از پایان کار کانون چاووش، ناظری در دهه شصت به خواندن قطعات بسیار با شعر مولانا جلال الدین بلخی پرداخت و نخستین خواننده ای شد که به طور ویژه به شعر مولوی توجه کرده است و از آن میان، آلبوم گل صدبرگ به شهرت و محبوبیتِ بالا رسید. در آغاز دهه هفتاد، همکاری شهرام ناظری با پسرعمویش کیخسرو پورناظری منجر به خلق آثاری با ساز تنبور شد. از آثار حاصل این دوره، تصنیف مهتاب رو شهرت خاصی یافت.
از معروف ترین تصنیف های شهرام ناظری می توان به تصنیف های اندک اندک با شعر مولانا در آلبوم گل صدبرگ، تصنیف آتشی در نیستان با شعر مجذوب تبریزی در آلبومی به همین نام، کاروان شهید با آهنگ محمدرضا لطفی و شیدا شدم با شعر خودش، تصنیف مهتاب رو در آلبومی به همین نام، و تصنیف های میهنی و ایران دوستانه اش ( مانند سرود ایران جوان یا آثار کانون چاووش ) اشاره کرد. هم چنین، آثاری که ناظری به زبان مادری اش ( زبان کُردی ) اجرا کرده، مشهورند. از معروف ترین آثار کردیِ کرمانشاهانی که ناظری نیز خوانده می توان به تصنیف های قدیمیِ کابوکی، شیرین شیرین و واران وارانه اشاره کرد که او بازخوانی کرده است.
ناظری در سال ۲۰۰۷، از سوی دولت فرانسه نشان لژیون دونور و در سال ۲۰۱۴ «نشان شوالیه ملی لیاقت» فرانسه به او اهدا شد. نیویورک تایمز به او لقب «بلبل ایرانی» داده است.
شهرام ناظری در کوچهٔ یخچالی در برزه دماغ ( کرمانشاه ) کرمانشاه، در خانواده ای کُرد آشنا با موسیقی و شعر متولد شد. وی صدای دل نشینش را از پدر و مادر خویش به یادگار دارد و از دوران خردسالی توسط مادرش با شعر و آواز آشنا شد؛ پدرش نیز صدای لطیفی داشت و ضمن آشنایی با گوشه ها و ردیف های آواز ایرانی، سه تار هم می نواخت. وی از سبک قدما و خوانندگان آن دیار به خصوص «شیخ داوودی» خوانندهٔ بزرگ آن زمان بهره گرفته و نیز داشته هایش را در اختیار فرزندش گذاشت. بزرگ این خانواده، استاد پرویز خان پورناظری معروف به حاجی خان خود از شاگردان درویش خان و کلنل وزیری بوده است. اکثر موسیقی دانان کرمانشاه توسط وی با نت و موسیقی اصیل ایرانی آشنا شده اند. این محیط مناسب هنری موجب شد تا شهرام ناظری بتواند در سن ۷ سالگی اولین برنامهٔ هنری خود را در رادیوی کرمانشاه همراه با تار درویشی، از نوازندگان معروف آن زمان کرمانشاه، اجرا نماید. پس از آن در سن ۱۱ سالگی نیز توانست در رادیو تلویزیون ایران چند برنامهٔ آواز ایرانی اجرا کند.
... [مشاهده متن کامل]
شهرام ناظری نخستین آلبوم هایش به صورتِ آلبوم های مشترک با محمدرضا شجریان با محتوای میهنی و مضامینی نظیر آزادی خواهی در اواخر دهه پنجاه توسط کانون چاووش منتشر شد و از آثار کانون چاووش، تصنیف های ایران ای سرای امید ساختهٔ محمدرضا لطفی بر روی شعری از ه. ا. سایه که توسط هم شجریان و هم ناظری خوانده شد، و آزادی با صدای ناظری و همراه شو عزیز با صدای شجریان، به شهرت بالا رسیدند. پس از پایان کار کانون چاووش، ناظری در دهه شصت به خواندن قطعات بسیار با شعر مولانا جلال الدین بلخی پرداخت و نخستین خواننده ای شد که به طور ویژه به شعر مولوی توجه کرده است و از آن میان، آلبوم گل صدبرگ به شهرت و محبوبیتِ بالا رسید. در آغاز دهه هفتاد، همکاری شهرام ناظری با پسرعمویش کیخسرو پورناظری منجر به خلق آثاری با ساز تنبور شد. از آثار حاصل این دوره، تصنیف مهتاب رو شهرت خاصی یافت.
از معروف ترین تصنیف های شهرام ناظری می توان به تصنیف های اندک اندک با شعر مولانا در آلبوم گل صدبرگ، تصنیف آتشی در نیستان با شعر مجذوب تبریزی در آلبومی به همین نام، کاروان شهید با آهنگ محمدرضا لطفی و شیدا شدم با شعر خودش، تصنیف مهتاب رو در آلبومی به همین نام، و تصنیف های میهنی و ایران دوستانه اش ( مانند سرود ایران جوان یا آثار کانون چاووش ) اشاره کرد. هم چنین، آثاری که ناظری به زبان مادری اش ( زبان کُردی ) اجرا کرده، مشهورند. از معروف ترین آثار کردیِ کرمانشاهانی که ناظری نیز خوانده می توان به تصنیف های قدیمیِ کابوکی، شیرین شیرین و واران وارانه اشاره کرد که او بازخوانی کرده است.
ناظری در سال ۲۰۰۷، از سوی دولت فرانسه نشان لژیون دونور و در سال ۲۰۱۴ «نشان شوالیه ملی لیاقت» فرانسه به او اهدا شد. نیویورک تایمز به او لقب «بلبل ایرانی» داده است.
شهرام ناظری در کوچهٔ یخچالی در برزه دماغ ( کرمانشاه ) کرمانشاه، در خانواده ای کُرد آشنا با موسیقی و شعر متولد شد. وی صدای دل نشینش را از پدر و مادر خویش به یادگار دارد و از دوران خردسالی توسط مادرش با شعر و آواز آشنا شد؛ پدرش نیز صدای لطیفی داشت و ضمن آشنایی با گوشه ها و ردیف های آواز ایرانی، سه تار هم می نواخت. وی از سبک قدما و خوانندگان آن دیار به خصوص «شیخ داوودی» خوانندهٔ بزرگ آن زمان بهره گرفته و نیز داشته هایش را در اختیار فرزندش گذاشت. بزرگ این خانواده، استاد پرویز خان پورناظری معروف به حاجی خان خود از شاگردان درویش خان و کلنل وزیری بوده است. اکثر موسیقی دانان کرمانشاه توسط وی با نت و موسیقی اصیل ایرانی آشنا شده اند. این محیط مناسب هنری موجب شد تا شهرام ناظری بتواند در سن ۷ سالگی اولین برنامهٔ هنری خود را در رادیوی کرمانشاه همراه با تار درویشی، از نوازندگان معروف آن زمان کرمانشاه، اجرا نماید. پس از آن در سن ۱۱ سالگی نیز توانست در رادیو تلویزیون ایران چند برنامهٔ آواز ایرانی اجرا کند.
