شنع
لغت نامه دهخدا
شنع. [ ش َ ] ( ع مص ) متفرق و پریشان کردن پرزه خرقه را تا زده شود. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || سبک پنداشتن کسی را و خوار داشتن و دشنام دادن و رسوا نمودن. ( منتهی الارب ). زشت شمردن و دشنام دادن کسی را. در قاموس چنین است و در لسان العرب و صحاح : افسرده کردن و رسوا ساختن کسی را. ( از اقرب الموارد ).
شنع. [ ش ُ ] ( ع مص ) زشت دیدن کاری را و زشت پنداشتن. یقال : رأی امراً شَنِعَ به شُنْعاً؛ ای استشنعه. ( منتهی الارب ). || زشت گردیدن چیزی. ( از اقرب الموارد ). شَناعة. شَنَع. شُنوع. ( اقرب الموارد ). و رجوع به مصادر مذکور شود.
شنع. [ ش َ ن َ ] ( ع مص ) زشت گردیدن چیزی. ( از اقرب الموارد ). و رجوع به شُنْع و شناعت و شنوع شود.
شنع. [ ش َ ن ِ ] ( ع ص ) شَنیع. زشت. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
شنع. [ ش ُ ن ُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ شنیع. مثل ِ برید و بُرُد. ( از لسان العرب ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید