شِنْیانْگ (Shenyang)
(نام سابق: موکدن) مرکز استان لیائونینگ، در چین، با ۳,۹۰۴,۹۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). مرکز اصلی تجارت منطقه و یکی از کانون های اصلی تولید ماشین آلات ساختمانی و فلزکاری چین است. از ۱۶۲۵ تا ۱۶۴۴ پایتخت امپراتوران منچو بود، که مقبره های آنان در نزدیکی شهر قرار دارد. منچوها در قرن ۱۶ شنیانگ را تصرف کردند و آن را موکدن نامیدند، و تا زمان فتح پکن، پایتخت آنان بود. ژاپن در نبرد موکدن (۲۰ فوریه ـ ۱۰ مارس ۱۹۰۵) این شهر را اشغال کرد. شهر مزبور موقتاً پس از انقلاب چین (۱۹۱۱)، زمانی که مقر فرماندهان نظامی منچو بود، نام چینی خود، شنیانگ، را بازیافت. ژاپن بار دیگر در ۱۹۳۱، در حملۀ غافلگیرانه معروف به حادثۀ موکدن، شهر را تصرف کرد. موکدن در ۱۹۴۵ به تصرف ملیون گوئومین دانگ درآمد، در ۱۹۴۸ کمونیست ها آن را تصرف کردند و در ۱۹۴۹ به شنیانگ تغییر نام داد. رقابت های داخلی سبب تضعیف اقتصادی شهر در دهۀ ۱۹۹۰ شد، و در ۱۹۹۲ سرمایه گذاری خارجی در آن آزاد شد. شنیانگ که تا پیش از جنگ جهانی دوم به دست ژاپنی ها توسعه یافته بود، امروز شهر مهم صنعتی در شمال شرقی چین است. علاوه بر کارخانه های فلزکاری و ماشین آلات ساختمانی، دارای پالایشگاه های مهم مس، روی، و سرب است. صنایع آن عبارت اند از سیمان سازی، مواد شیمیایی، نساجی، و کاغذسازی. شنیانگ کانون شش شبکۀ مهم راه آهن و بسیاری از خطوط هوایی، و مرکز شبکۀ بزرگراه های مدرن چین است. اغلب دانشگاه های شمال شرقی در این شهر قرار دارند.
(نام سابق: موکدن) مرکز استان لیائونینگ، در چین، با ۳,۹۰۴,۹۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). مرکز اصلی تجارت منطقه و یکی از کانون های اصلی تولید ماشین آلات ساختمانی و فلزکاری چین است. از ۱۶۲۵ تا ۱۶۴۴ پایتخت امپراتوران منچو بود، که مقبره های آنان در نزدیکی شهر قرار دارد. منچوها در قرن ۱۶ شنیانگ را تصرف کردند و آن را موکدن نامیدند، و تا زمان فتح پکن، پایتخت آنان بود. ژاپن در نبرد موکدن (۲۰ فوریه ـ ۱۰ مارس ۱۹۰۵) این شهر را اشغال کرد. شهر مزبور موقتاً پس از انقلاب چین (۱۹۱۱)، زمانی که مقر فرماندهان نظامی منچو بود، نام چینی خود، شنیانگ، را بازیافت. ژاپن بار دیگر در ۱۹۳۱، در حملۀ غافلگیرانه معروف به حادثۀ موکدن، شهر را تصرف کرد. موکدن در ۱۹۴۵ به تصرف ملیون گوئومین دانگ درآمد، در ۱۹۴۸ کمونیست ها آن را تصرف کردند و در ۱۹۴۹ به شنیانگ تغییر نام داد. رقابت های داخلی سبب تضعیف اقتصادی شهر در دهۀ ۱۹۹۰ شد، و در ۱۹۹۲ سرمایه گذاری خارجی در آن آزاد شد. شنیانگ که تا پیش از جنگ جهانی دوم به دست ژاپنی ها توسعه یافته بود، امروز شهر مهم صنعتی در شمال شرقی چین است. علاوه بر کارخانه های فلزکاری و ماشین آلات ساختمانی، دارای پالایشگاه های مهم مس، روی، و سرب است. صنایع آن عبارت اند از سیمان سازی، مواد شیمیایی، نساجی، و کاغذسازی. شنیانگ کانون شش شبکۀ مهم راه آهن و بسیاری از خطوط هوایی، و مرکز شبکۀ بزرگراه های مدرن چین است. اغلب دانشگاه های شمال شرقی در این شهر قرار دارند.
wikijoo: شنیانگ