شمس و قمر

[ویکی فقه] شمس به سیاره مخصوصی اطلاق می شود که در فارسی آن را خورشید نامند و قمر سیاره آسمانی است که از خورشید نور گرفته و شب هنگام به زمین می تاباند.
"شَمس" در لغت به قرص و روشنایی منتشر از آن گفته می شود؛ و در اصطلاح اسم عَلَم برای سیاره مخصوصی است که در فارسی به "خورشید" تعبیر می شود و "قَمَر" سیاره آسمانی است که از خورشید نور گرفته و شب هنگام به زمین می تابد و تا حدودی سطح زمین را روشن می کند.
وجه تسمیه ماه به قمر
اگر "ماه" را "قمر" گفته اند به خاطر بیاض (سفیدی) آن است، که بعد از سه شب آخر، تا آخر ماه در آسمان در حال رؤیت است.
واژه شمس و قمر در قرآن
"شمس" در قرآن کریم ۳۳ مرتبه تکرار شده، و "قمر" ۲۷ بار، که مراد از آن قمر زمین است، نه اقمار کرات دیگر.
آیت و مخلوق بودن شمس و قمر
...