( سید ) حسین حسینی بن ( سید ) محمد رضا عارف ایرانی ( و. ۱۲۸۸ ه.ق ./ ۱۲۵٠ ه.ش . / ۱۸۷۱ م .- ف. ۱۳۵۳ ه.ق ./ ۱۳۱۳ ه.ش ./ ۱۹۳۵ م . ) در عنفوان جوانی بتحصیل علوم شرعی پرداخت و مرید شیخ عبدالقدوس کرمانشاهی شد . پس از وفات مرشد بزیارت عتبات رفت و مدتی در کوفه و نجف به اربعینات مشغول بود. سپس بریاضتگاهی که در قبرستان وادی السلام بجف به شیخ عبدالکریم عریان شیرازی تعلق داشت شتافت و بحضور شیخ بار یافت و ازو بهره های برد. آنگاه به ایران بازگشتئ در بسیاری از نواحی کشور سیاحت کرد و سفری هم پیاده از تهران بزیارت آستان قدس رضوی رفت و از راه روسیه به تبریز آمد. شمس متاهل بود ولی فرزندی نداشت . شعبه ای از سلسله نعمه اللهیه بدو انتساب دارند.خانقاهش در جنب سقاخانه نوروزخان نزدیک مسجد شاه تهران است . عارفی خوش خو و نیک محضر بود . از آثار او رساله ایست بنام [ شمسیه ] در سیر و سلوک ( ۱۳۴۵ ) ه.ق . ). وی دیوان وحدت را بچاپ رسانیده و مقدمه ای بر آن نوشته و نیز مرصاد العباد نجم الدین رازی را تصحیح و طبع کرده . قریب ۵٠ سال در مسند ارشاد نشسته بود و در پایان پس از عارضه ای مختصر در گذشت و جنازه او را در امامزاده عبدالله ( شهر ری ) دفن کردند . سلسله تصوف شمس ازین قرار است:شمس العرفا ئشیخ عبدالقدوس کرمانشاهی میر علم شاه هندی شاه کلال لکناهوری سسید حسین استرابادی حاج محمد جعفر کبودر آهنگی ( مجذوب علی شاه ) حسین علی شاه اصفهانی نور علی شاه اصفهانی سید معصوم علی شاه دکنی شمس عرفان آفتاب عارفان
