شمس العرفاء
لغت نامه دهخدا
شمس العرفاء. [ ش َ سُل ْ ع ُ رَ ] ( اِخ ) سیدحسین حسینی بن سیدمحمدرضا عارف ایرانی ( متولد 1288هَ. ق. و متوفای 1353 هَ. ق. / 1313هَ.ش. ). در عنفوان جوانی به تحصیل علوم شرعی پرداخت و مرید شیخ عبدالقدوس کرمانشاهی شد. پس از وفات مرشد به زیارت عتبات رفت و مدتی در کوفه و نجف به اربعینات مشغول بود. سپس به ریاضتگاهی که در قبرستان وادی السلام نجف به شیخ عبدالکریم عریان شیرازی تعلق داشت شتافت و به حضور شیخ بار یافت و از او بهره ها برد. آنگاه به ایران بازگشت و در بسیاری از نواحی کشور سیاحت کرد و سفری هم پیاده از تهران به زیارت آستان قدس رضوی رفت و از راه روسیه به تبریز آمد. شمس متأهل بود ولی فرزندی نداشت. شعبه ای از سلسله نعمةاللهیه بدو انتساب دارند.خانقاهش در جنب سقاخانه نوروزخان نزدیک مسجد شاه تهران است. عارفی خوشخو و نیک محضر بود. از آثار اورساله ای است به نام «شمسیه » در سیر و سلوک ( مؤلف به سال 1345 ). وی دیوان وحدت را به چاپ رسانیده و مقدمه ای بر آن نوشته است و نیز مرصادالعباد نجم الدین رازی را تصحیح و طبع کرده و قریب پنجاه سال در مسند ارشاد نشسته بود، در پایان پس از عارضه ای مختصر درگذشت و جنازه او را در امامزاده عبداﷲ ( شهر ری ) دفن کردند. سلسله تصوف شمس از این قرار است : شمس العرفا، شیخ عبدالقدوس کرمانشاهی ، میر علم شاه هندی ، شاه کلال لکناهوری ، سیدحسین استرآبادی ، حاج محمدجعفر کبودرآهنگی ( مجذوب علی شاه )، حسین علی شاه اصفهانی ، نورعلی شاه اصفهانی ، سید معصوم علی شاه دکنی. ( فرهنگ فارسی معین ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید