شمس الدین کرت

دانشنامه آزاد فارسی

شمس الدین کَرْت ( ـ۶۷۶ق)
(یا: ملک شمس الدین محمدبن ابوبکر) اولین پادشاه (حک: ۶۴۳ـ۶۷۶ق)، سلسلۀ آل کرت . فرزند ابوبکر کرت بود و چون با شاهزاده خانم غوری ازدواج کرد، خود را وارث غوریان و بلاد غور و نواحی مجاور می دانست؛ فرمانروایی او را فرمانده سپاه مغول تنفیذ کرد (۶۴۳ق). او نزد منکوقاآن ، فرمانروای مغولان ، رفت و حوزۀ حکومتش به دستور وی تا حدود سیحون و سند گسترش یافت . وی در دورۀ چهار حکمران مغول (جُغْتای ، مِنْکوقاآن ، هُلاکو و اَباقاخان) مورد عنایت بود. در ۶۶۷ق، با امیرزاده ای هم پیمان شد که از ماوراءالنهر به جنگ نمایندۀ اَباقاخان ، ایلخان مغول ، آمده بود، و این امر خشم امیر مغول را برانگیخت . شمس الدین در قلعۀ خیسار پناه گرفت . در ۶۷۰ق، پسرش با راهنمایی های او حکومت هرات را به دست گرفت . اباقاخان در ۶۷۴ق، از شمس الدین خواست تا به هرات باز گردد و آن را ایمن سازد. در اصفهان ، نمایندۀ اباقاخان او را به تبریز نزد ایلخان مغول برد. پس از مدتی شمس الدین به دستور ایلخان مغول با زهر کشته شد.

پیشنهاد کاربران

بپرس