شمس الدین ابن صائغ

[ویکی فقه] اِبْن ِ صائِغ ، شمس الدین محمد بن عبدالرحمان (۷۰۴-۷۷۶ق / ۱۳۰۴- ۱۳۷۵م )، نحوی ، لغوی ، محدث و فقیه حنفی مصری است.
در قاهره به دنیا آمد و ابتدا نزد شیخ محمد مصری و پس از وی نزد شیخ تقی الدین محمد بن احمد صائغ قرائات سبع و عشر را فراگرفت . نحو را از ابوحیان ، معانی و بیان را از شیخ علاءالدین قونوی و قاضی جلال الدین قزوینی و فقه را از قاضی برهان الدین ابراهیم بن عبدالحق آموخت .
← سفر به دمشق
در ۷۶۹ق /۱۳۶۸م شاگرد مشهورش ابن جزری ناچار شد به سبب گرفتاریهای فراوان استاد در درسهای شبانگاهی او شرکت جوید و به همین ترتیب بود که قرآن را با قرائت سبع و عشر نزد استاد خواند. شیخ عمر خفاف نیز از جمله کسانی بود که شب هنگام در درس حاضر می شد. ابن لبان و جمال بن ظهیره و عبدالرحمان بن جماعه را نیز در شمار شاگردان او ذکر کرده اند.
تمایل به شعر
وی در آغاز به شعر و ادب توجهی نداشت ، اما معاشرت با صفدی ، تمایل او را به شعر برانگیخت و به گفته صفدی از آن پس اندک اندک به سرودن شعر پرداخت و در آن چندان مهارت یافت که در شمار ادیبان و شاعران عصر خود درآمد. از اشعار وی مجموعاً ۲۹ بیت موجود است . این اشعار که در قالب غزل و پند و اندرز سروده شده ، نمایانگر پاره ای از خصوصیات شعر عصر انحطاط نیز هست . معاشرت ابن صائغ با صفدی مدتها ادامه داشت و می دانیم که وی در ۷۳۷ق شماری از سروده های خود را برای صفدی خواند.
مناصب
...