شلوغ

این واژه به معنای سرود، نغمه، آواز دینی است.
ریشه ی آن به فعل اوستایی "گاوَ - " ( gav - ) به معنای خواندن، سرودن، آواز دادن بازمی گردد.
منابع:
Mayrhofer, EWAia ( Etymologisches W�rterbuch des Altindoarischen ) ، جلد 1، صفحه 471:
> gāθā = song, hymn, esp. sacred hymn ( esp. in the Rigveda and Avesta ) .
Bartholomae, Altiranisches W�rterbuch، ذیل مدخل gāθā:
> �Lied, Hymne� = سرود، نغمه
در فارسی میانه نیز با صورت گاس باقی مانده و همین واژه به صورت گاثا به فارسی نو رسیده.
- - -
۲. گئوشا ( geušā ) در زبان اوستایی
معنا و کاربرد:
واژه ی geušā از ریشه ی اوستایی geu - به معنای گاو ( دام ) آمده، و geušā ( صورت جمعی یا ترکیبی ) بیشتر در ترکیب هایی چون geuš urvan ( = روان گاو = روان جهان هستی، در اوستا نماد زمین یا هستی ) آمده است.
اما در برخی ترکیبات دیگر، geušā ممکن است به معنای صدای گاو، بانگ، آوا نیز تعبیر شود.
احتمال تطور معنایی:
در برخی منابع، مانند:
Bartholomae, Avestisches W�rterbuch، مدخل geuš -
به معانی مرتبط با "صدا، بانگ گاو" و سپس مفاهیمی مانند "آواز عمومی" اشاره شده.
در متون متأخرتر زرتشتی، geuš گاه به معنای �بانگ هستی� تعبیر می شود.
- - -
۳. بررسی تطبیقی با واژه ی فارسی �شُلوغ�
واژه ی �شلوغ� در فارسی نو:
به معنای پُر سر و صدا، آشفته، پرهیاهو است.
لغت نامه دهخدا و معین آن را بدون ریشه سازی درست آورده اند.
صورت های قدیمی آن در متون فارسی کمتر دیده می شود، ولی در گویش ها گاه به صورت �شِلُق� یا �شِلِغ� نیز دیده شده است.
آیا �شلوغ� از geušā آمده است؟
این فرضیه جالب است، اما نیازمند دقت است.
امکان های تطور آوایی:
واژه اوستایی صورت پیشنهادی در فارسی مسیر ممکن
geušā گوشا / گوشا ممکن است، ولی تغییر geu > shu نیاز به تطور آوایی موجه دارد
gawša شلوغ نیازمند فرض های بیشتری است
🔹 اما تطور از gawša > shalugh نیازمند حذف صامت آغازین، و درونی سازی آوای fricative است که در زبان شناسی تطبیقیِ ایرانی کمتر بی واسطه دیده می شود.
- - -
نتیجه گیری:
1. گاثرَ ( gāθā ) در اوستایی بی تردید به معنای �نغمه، سرود دینی� است و ریشه ی بسیار مهمی در ادبیات دینی زرتشتی دارد. این معنا با واژگان فارسی �سرود� یا �آواز� یا حتی �نغمه� در فارسی تطبیق دارد.
2. گئوشا ( geušā ) به طور مستقیم �شلوغ� معنا نمی دهد، اما می تواند اشاره به آوای بلند، بانگ داشته باشد، و اگر پیوندی با �شلوغ� وجود داشته باشد، نیاز به بررسی های زبان شناختی بیشتری دارد. فعلاً این فرضیه اثبات نشده اما قابل تأمل است.
3. منابعی مانند Wiktionary گاهی ریشه واژه های فارسی را بر اساس منابع سنتی ( دهخدا، معین، برهان قاطع ) می آورند که همیشه دقیق نیستند. در مورد �شلوغ�، ریشه یابی مشخصی در آن جا هم وجود ندارد.
- - -
منابع پیشنهادی برای پژوهش بیشتر:
Bartholomae, Christian. Altiranisches W�rterbuch.
Mayrhofer, Manfred. Etymologisches W�rterbuch des Altindoarischen ( EWAia ) .
Skj�rv�, Prods Oktor. An Introduction to Old Avestan and Young Avestan.
Windfuhr, Gernot. “Iranian Languages. ” Routledge, 2009.
D. N. MacKenzie: A Concise Pahlavi Dictionary.

سغد همان خوارزم است.
ابوریحان بیرونی از زبان نادری خود بعنوان خوارزمی یاد میکند و خود را سغدی میخواند و به پضوح در کتابش نگاشته که سغدیان از تبار پارسیان ( ایرانیان ) اند.

و از انجا که شاخه زار جای در هم برهمی است مفهوم شلوغ را می رساند در ضمن لغتنامه دهخدا و شاهمرسی نیز آنرا تایید می کنند

عامیانه شلغ و شلوغ داریم ، شلغ و شلوغ نزنی تو گوشم ، ولی برخی دوستان بدون بررسی نمیدانم چرا واژه هایی که از فارسی یا عربی در زبان ترکی رفته است را ترکی می انگارند و یکی دو جمله ترکی هم مثال می آورند در حالیکه اگر دقت کنند از هر ده کلمه ترکی ۴ ، ۵ کلمه ان همان است که ما در فارسی بکار می بریم و این روش اثبات نادرست است.