شلل گوش

لغت نامه دهخدا

شلل گوش. [ ش َ ل َ ] ( ص مرکب ، اِ مرکب ) سگ شکاری که موی بسیار بر گوش او رسته و گوشهایش فروآویخته باشد. ( ناظم الاطباء ) ( از برهان ) ( انجمن آرا ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ جهانگیری ) :
سه چیزت می برد غم از دل ریش
اگر اهل دلی دست آر و مندیش
سمند گورتاز و باز همدم
شلل گوشی که در خشکان زند نیش.
بندار رازی ( از انجمن آرا ).

فرهنگ فارسی

سگ شکاری که موی بسیار بر گوش او رسته و گوشهایش فرو آویخته باشد .

پیشنهاد کاربران

بپرس