شفون

لغت نامه دهخدا

شفون. [ ش َ ] ( ع ص ) رشکین و حسود و غیور. ( ناظم الاطباء ). غیور که از شدت غیرت و حذر گوشه چشم از تند نگریستن برنبندد. ( از اقرب الموارد ). || کسی که با گوشه چشم و یا به کراهت و اعراض بنگرد کسی را. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ).
شفون. [ ش ُ ] ( ع مص ) مصدر به معنی شَفَن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). به کنج چشم نگریستن کسی را. ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). به دنبال چشم نگریستن به کسی. ( از تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ). به دنبال چشم نگریستن ، و یعدی بنفسه و بالی. ( از المصادر زوزنی چ بینش ص 160 ). || به تعجب نگریستن به سوی چیزی. ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). || به کراهت و اعراض دیدن چیزی را. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به شَفَن شود.

فرهنگ فارسی

مصدر به معنی شفن به کنج چشم نگریستن کسی را . با به تعجب نگریستن به سوی چیزی.

پیشنهاد کاربران

بپرس