شفهاء

لغت نامه دهخدا

شفهاء. [ ش َ ] ( ع ص ) مؤنث اَشْفی ̍. زنی که لبهایش فراهم نیاید. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس