شفروه ای

لغت نامه دهخدا

شفروه ای. [ ش َ ف َرْ وَ ] ( اِخ ) شرف الدین شفروه یا شفروه ای. از شاعران اواخر قرن ششم هجری و از ستایشگران سلجوقیان بود. دیوان او حاوی 8000 بیت است. از آثار او رساله ای را یاد کرده اند که در مقابل «اطباق الذهب » زمخشری مشتمل بر پند و موعظه و شرح حالات اصناف خلایق نوشته است. ( فرهنگ فارسی معین ). از اشعار اوست :
ای جمالت راحت هر سوخته
در هوایت مرغ جان پرسوخته
رشک حسنت شاهدان خلد را
بر کنار حوض کوثر سوخته
آتش عشقت فتاده در جهان
رخت درویش و توانگر سوخته
آه سرپوشیده هر نیمشب
آسمان را هفت چادر سوخته
عشق چون عود است و دل مجمر ولیک
عود آسوده ست و مجمر سوخته.
( از آتشکده آذر چ علمی ص 182 ).
و رجوع به فرهنگ سخنوران ( ماده شرف شفروه اصفهانی ) و مآخذ مندرج در آن شود.

فرهنگ فارسی

شرف الدین شفروه یا شفروه ای از شاعران اواخر قرن ششم ق . و از ستایشگران سلجوقیان بود . دیوان او حاوی ۸٠٠٠ بیت است . از آثار او رساله را یاد کرده اند که در مقابل [ اطباق الذهب ] زمخشری مشتمل بر پند و موعظه و شرح حالات اصناف خلایق نوشته است .

پیشنهاد کاربران

بپرس