شفایی اصفهانی، حسن (اصفهان ح ۹۶۶ـ۱۰۳۷ق)
شاعر و پزشک ایرانی. پزشکی را نزد پدرش و نیز برادرش، حکیم نصیرا، فراگرفت و بر در مسجد جامع اصفهان پزشک خانه داشت. افزون بر پزشکی، حکمت نظری و علم ادب را نیز آموخت. شفایی در دانش و کمال چندان آوازه یافت که از توجه شاه عباس اول صفوی برخوردار شد و لقب ملک الشعرا و ممتاز ایران گرفت. با محمدباقر داماد و تقی الدین اوحدی هم روزگار و توانایی اش در هجاگویی زبانزد همۀ معاصرانش بود. در قصیده سرایی از خاقانی و انوری متأثر بود و بسیاری از غزل های بابافغانی و حافظ را استقبال کرده است. از آثارش: دیوان اشعار در حدود ۱۲هزار بیت (تبریز، ۱۳۶۲ ش)؛ مثنوی های نمکدان حقیقت، دیدۀ بیدار، مهر و محبت، و مجمع البحرین.
شاعر و پزشک ایرانی. پزشکی را نزد پدرش و نیز برادرش، حکیم نصیرا، فراگرفت و بر در مسجد جامع اصفهان پزشک خانه داشت. افزون بر پزشکی، حکمت نظری و علم ادب را نیز آموخت. شفایی در دانش و کمال چندان آوازه یافت که از توجه شاه عباس اول صفوی برخوردار شد و لقب ملک الشعرا و ممتاز ایران گرفت. با محمدباقر داماد و تقی الدین اوحدی هم روزگار و توانایی اش در هجاگویی زبانزد همۀ معاصرانش بود. در قصیده سرایی از خاقانی و انوری متأثر بود و بسیاری از غزل های بابافغانی و حافظ را استقبال کرده است. از آثارش: دیوان اشعار در حدود ۱۲هزار بیت (تبریز، ۱۳۶۲ ش)؛ مثنوی های نمکدان حقیقت، دیدۀ بیدار، مهر و محبت، و مجمع البحرین.