شفاعت امام حسین علیه السلام

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند. مقام برجسته ای که خداوند به پیامبر و ائمه و علما و شهدا داده است. مفسران تعبیر «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسیر کرده اند.
یکی از شفیعان هم حسین بن علی علیه السلام است. شفاعت حسین علیه السلام هم در آخرت سبب نجات گنهکاران از عذاب دوزخ است، هم در دنیا سبب فلاح و رستگاری علاقه مندان به آن حضرت و سوگواران در عزای اوست. به فرموده پیامبر، همه دیده ها در قیامت گریانند مگر چشمی که در عزای حسینی گریسته باشد که خندان و مژده یافته به بهشت است «کل عین باکیة یوم القیامة الا عین بکت علی مصاب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة ».
طبق احادیثی، رسول خدا پاداش شهادت حسین علیه السلام را به صورت حق شفاعت برای گنهکاران امت از خدا دریافت کرده است.
حسین بن علی علیه السلام شفیع شیعیان است. در زیارتنامه او هم آمده است: «و ان شفعت شفعت ». «فکن لی شفیعا الی الله » و «اللهم ارزقنی شفاعة الحسین یوم الورود» در حدیث است: «ثلاثة یشفعون الی الله عز و جل فیشفعون: الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء».
نه تنها امام حسین علیه السلام بلکه هر شهیدی حق شفاعت دارد و این مقام را در سایه شهادت یافته است. محبان امام حسین علیه السلام به شفاعت او معتقدند و باور دارند که بخاطر گریه و عزاداری و محبت نسبت به ابا عبدالله علیه السلام، خداوند آنان را عذاب نخواهد کرد.
ناگفته نماند که حسین بن علی علیه السلام گرچه شفیع محشر است و گریه بر او گرچه بیمه کننده از عذاب دوزخ است، لیکن لیاقت شفاعت یافتن برای ما، در سایه صلاح و پاکی است.
عقیده به شفاعت حسین علیه السلام نباید دوستداران را به گناه و معصیت، گستاخ و جری سازد. این که بگوییم: «تمام غرق گناهیم و یک حسین داریم »، مجوزی برای ارتکاب گناه نیست. همان گونه که مسیحیان معتقدند مسیح به دار آویخته شد تا موجب آمرزش مسیحیان شود، عده ای نیز از شیعیان فکر می کنند فلسفه شهادت سیدالشهدا آمرزش گناهان امت مصطفی صلی الله علیه و آله است و این خطاست و چنین تفکری زمینه ساز جرات بر معصیت است.