شغنی

لغت نامه دهخدا

شغنی. [ ش ُ / ش ِ ] ( ص نسبی ، اِ ) منسوب به شغنان که موضعی است در ترکستان. || لهجه ای است که در شغنان بدان تکلم کنند و از شعب روشانی است. ( فرهنگ فارسی معین ).

دانشنامه آزاد فارسی

شُغنی
(یا: شغنانی؛ شُخنی) زبانی از شاخۀ شُغنی ـ روشنی، رایج در کناره های آب پنج روسیه و کرانۀ غربی آب پنج در افغانستان. شهر خاروغ مهم ترین مرکز زبان شغنی است. گویش های شُغنی عبارت اند از: گویش بَجو در مرز شمالی شغنان، گویش شَهدره از درۀ شهدره و گویش بَروز (برواز) که در روستایی به همین نام نزدیک رُشت قلعه، سخنگو دارد. شغنی، نقش زبان میانجی برای سخنگویان شاخه های متفاوت زبان پامیری را بازی می کند. برخی از ویژگی های آوایی شغنی چنین است: خوشۀ صامت ایرانی -Rt تبدیل به واکدار می شود. b به v تغییر می یابد.

پیشنهاد کاربران

بپرس