شغب ناک

لغت نامه دهخدا

شغب ناک. [ ش َ غ َ ] ( ص مرکب ) صاحب آوازه. ( آنندراج ). خروشان. نالان. فریادکنان. ( یادداشت مؤلف ). غرش کنان. با شور و غوغا :
تا روی به جنبش ننهد ابر شغب ناک
صافی نشود رهگذر سیل ز خاشاک.
منوچهری.
برآورد از جگر آهی شغب ناک
چو مصروعی ز پای افتاد بر خاک.
نظامی.
به خدمت بر زمین غلطید چون خاک
خروشی برکشید از دل شغب ناک.
نظامی.
زد نعره ای آنچنان شغب ناک
کاُفتاد هزاهزی در افلاک.
نظامی.
زآن جمله آهوان چالاک
بود آهوَکی عجب شغب ناک.
نظامی.
دریغا آنچنان سرو شغب ناک
ز باد مرگ چون افتاد بر خاک.
نظامی.
بحر شغب ناک چو گشت آشکار
بر صفت قطره نهان گم شدم.
عطار.

فرهنگ فارسی

صاحب آوازه خروشان نالان
پر آشوب، پرشور

فرهنگ عمید

پرآشوب، پرشور: به خدمت بر زمین غلتید چون خاک / خروشی برکشید از دل شغب ناک (نظامی۲: ۱۶۰ ).

پیشنهاد کاربران

بپرس