شغ

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

قایق هم کایک بوده که کایاک از ان ساخته شد => واگرد ق به ک را دیدیم از اینرو شقاق که شکاک شد از شک امده ؛ خب شک چیست؟
شک را امروزه گمان میدانند اما در لاتین شک همان شوک و متحیر شدن است یعنی ریخت درستری از ان در انجا بکار میرود و در شیک نیز به تکان دادن و اثر ناشی از جدایی اشاره شده است یعنی همان شکاف ؛
در زبان های ایرانی در شکاندن میتوان به اثر ناشی از جدایی رسید = خرد و چند تیکه کردن ؛ همچنین برای لرزه انداختن از تکاندن استفاده شد که اشاره به شک/شوک / شیک دارد ؛
تِک = تکنولوژی = پیشرفته ؛ مانند تکاور ( کسی که میتازد ) / تکنیک و . . . که به تکیدن اشاره دارد ( تک و تنها هم اشاره به همین دارد یعنی از بقیه جلو زده و پیش رفته = جلو رفته )
تَک = تکانیدن = جدایی که از شک / شیک / شوک امده و به لرزانیدن و جدایی اشاره دارد
شقایق هم از شق امده مانند شقه = راسته = شقه گوسفندی = راسته گوسفندی => شق و ایستاده بودن همان راست و صاف بودن میباشد / نماد استواری و ایستادگی شد
شق هم شک بوده که بعد ها شخ و سپس شاخ از ان ساخته شد ؛ مانند رک که بعدها رخ ( صورت = مشخص و معلوم ) از ان ساخته شد => شاخ شدن امروزی همان شق و شک بودن دیروزی میباشد و اشاره به بلند شدن و ادعا کردن یافته ؛ بهتر بود شقه بریخت دیگری چون شغه نوشته میشد تا با شک = گمان / شیک / شوک اشتباه گرفته نشود