شَعرانی، عبدالوهاب (قلقشندَه مصر ۸۹۸ـ قاهره ۹۷۳ق)
صوفی معروف و از علمای فقه و حدیث مصر. نسب به امیرالمؤمنین علی (ع) می رسانید و نیاکانش درشمار ملوک تلمسان بودند. در کودکی قرآن کریم و شماری از علوم را آموخت. آن گاه به قاهره رفت و ۱۷ سال در یکی از مساجد آن سکنا گزید. در این مدت، در شمار شاگردان جلال الدین سیوطی و زکریای انصاری و دیگر دانشمندان قاهره درآمد و آن چنان به تحصیل دانش پرداخت که او را بر تمامی معاصرانش ترجیح می دادند. آن گاه به شیخ علی خواص که ازنظر علوم رسمی، عامّی صرف بود، پیوست و تربیت از دست او گرفت. در طریقت، به شیخ محمّد شناوی نیز ارادت می ورزید. شعرانی در زمان خود، شیخ قاهره بود. او از نظر جامعیت در علوم رسمی و باطنی، در میان مشایخ متأخّر، مقامی بس بلند دارد. در طریقت پیرو شاذلیه بود و خود طریقت شعراویه را تأسیس کرد. تقریباً در تمامی شعب علوم اسلامی آثاری گران مایه پرداخت که شمار آن ها را تا ۷۰ عنوان دانسته اند. الیواقیت و الجواهر، الکبریت الاحمر و الطبقات الشعرانی الکبری، درشمار آثار چاپ شدۀ اویند.
صوفی معروف و از علمای فقه و حدیث مصر. نسب به امیرالمؤمنین علی (ع) می رسانید و نیاکانش درشمار ملوک تلمسان بودند. در کودکی قرآن کریم و شماری از علوم را آموخت. آن گاه به قاهره رفت و ۱۷ سال در یکی از مساجد آن سکنا گزید. در این مدت، در شمار شاگردان جلال الدین سیوطی و زکریای انصاری و دیگر دانشمندان قاهره درآمد و آن چنان به تحصیل دانش پرداخت که او را بر تمامی معاصرانش ترجیح می دادند. آن گاه به شیخ علی خواص که ازنظر علوم رسمی، عامّی صرف بود، پیوست و تربیت از دست او گرفت. در طریقت، به شیخ محمّد شناوی نیز ارادت می ورزید. شعرانی در زمان خود، شیخ قاهره بود. او از نظر جامعیت در علوم رسمی و باطنی، در میان مشایخ متأخّر، مقامی بس بلند دارد. در طریقت پیرو شاذلیه بود و خود طریقت شعراویه را تأسیس کرد. تقریباً در تمامی شعب علوم اسلامی آثاری گران مایه پرداخت که شمار آن ها را تا ۷۰ عنوان دانسته اند. الیواقیت و الجواهر، الکبریت الاحمر و الطبقات الشعرانی الکبری، درشمار آثار چاپ شدۀ اویند.