شعر سرا ی

لغت نامه دهخدا

شعرسرای. [ ش ِ س َ / س ُ ] ( نف مرکب ) شاعر. شعرگو. گوینده. سراینده. شعرسرا. ( یادداشت مؤلف ) :
وقت آن شد که به دشت آید طاوس و تذرو
تا شود بر سر شخ کبک دری شعرسرای.
فرخی.
همچون رده مور به دَرْشان شده از حرص
از تنگی دست این گُرُه شعرسرایان.
سوزنی.

فرهنگ فارسی

( شعر سرا ی ) ( صفت ) شاعر گوینده چامه سرا .

پیشنهاد کاربران

بپرس