شعر تعلیمی

[ویکی فقه] تعلیم، آموختن و یاد دادن است و وعظ و حکمت، پند دادن و اندرزگویی.
تعلیم، آموختن و یاد دادن است و وعظ و حکمت، پند دادن و اندرزگویی.
عرفان
و معنی عرفان، شناخت خداوند یا وقوف به دقایق و رموز چیزی است که در مقابل علم سطحی قرار می گیرد.
شعر تعلیمی
شعر تعلیمی آن است که هدف سراینده ی آن آموزش اخلاق و تعلیم اندیشه های پسندیده مذهبی و عرفانی یا علوم و فنون باشد.
انواع شعر تعلیمی
...

شعری که هدف شاعر از سرودن آن، تعلیم و آموزش است. شعر تعلیمی دو نوع است: شعر تعلیمی آموزشی و شعر تعلیمی اخلاقی. نوع اول آن است که شاعر، قالب شعر را برای آموزش علمی خاص مانند نجوم، طب، لغت، فلسفه استفاده می کند و مفاهیم و موضوعات مورد نظر خود را به نظم آموزش می دهد. این نوع از شعر تعلیمی در ادبیات فارسی و عربی کاربرد زیادی داشته است. مثلاً کتاب دانش نامۀ میسری که در سال های ۳۶۰ تا ۳۷۰ق سروده شده و موضوعات را در قالب ۵هزار بیت آموزش می دهد؛ یا کتاب معروف نصاب الصبیان از ابونصر محمد بن ابی بکر فراهی (متوفی ۶۴۶ق) که برای آموزش لغات به کودکان سروده شده است. از دیگر کتاب های این نوع می توان به کتاب های الفیۀ ابن مالک در تعلیم صرف ونحو عربی و منظومه حاج ملا هادی سبزواری در منطق و حکمت اشاره کرد، که هر دو این کتاب ها به عربی به نظم درآمده است. نوع دیگر شعر تعلیمی، شعر اخلاقی است، مضمون عمدۀ این نوع شعر دعوت به خیر اخلاقی، نشان دادن راه صلاح و نجات و برحذرداشتن از شرّ و بدی است. این نوع شعر در ادبیات فارسی گسترۀ وسیعی دارد و البته برخلاف نوع اول منحصر به شعر نمی شود بلکه نثر تعلیمی نیز در این معنا در ادب فارسی زیاد است. از برجسته ترین نمونه های شعر و نثر تعلیمی در ادبیات فارسی کتاب هایی چون قابوس نامه، مثنوی مولوی، بوستان و گلستان سعدی، جام جم اوحدی است. این نوع از ادبیات تعلیمی اعم از شعر و نثر در آثار گذشتۀ ادب فارسی با نام هایی مانند تحقیق، زهد، پند، حکمت، تعلیم و وعظ یاد شده است. از بهترین نمونه های این نوع شعر تعلیمی در ادبیات اروپا می توان به کمدی الهی دانته و بهشت گمشده جان میلتون اشاره کرد.