[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
ائمه شیعه، گاهی به اقتضای زمان و مکان و موقعیت، شعر هم می سرودند. گاهی هم به شعر شاعران پیشین، استناد و استشهاد می کردند. از حسین بن علی علیه السلام نیز شعرهای فراوانی نقل شده است، چه آنچه در حوادث کربلا به صورت موعظه، رجز و جز آن بیان کرده و چه آنچه پیشتر به مناسبت های مختلف سروده است. کتابی هم به نام «دیوان الحسین بن علی » که حاوی اشعار آن حضرت است، چاپ شده است و بیشتر اشعار آن، مواعظ و حکمت است.
در نهضت عاشورا، امام حسین علیه السلام هم شعرهایی از خود دارد، هم شعرهایی از شعرای عرب که به آنها تمثل کرده است، مانند شعری با این مطلع: «فان نهزم فهزامون قدما...» یا شعر دیگری با این آغاز: «مهلا بنی عمنا ظلامتنا...» اما برخی از آنچه از شعرهای خود آن حضرت است، چنین است: وقتی در منزلگاه صفاح با فرزدق برخورد کرد و اوضاع داخلی کوفه و سست رایی بیعت کنندگان را شنید، چنین سرود: لئن کانت الدنیا تعد نفیسة فدار ثواب الله اعلی و انبل و ان کانت الابدان للموت انشاب فقتل امرء بالسیف فی الله افضل و ان کانت الارزاق شیئا مقدرا فقلة سعی المرء فی الرزق اجمل و ان کانت الاموال للترک جمعها فما بال متروک به المرء یبخل.
شب عاشورا پس از سخنرانی برای یاران و اعلام وفاداری از سوی آنان، به خیمه خود بازگشت و در حالی که به اصلاح و آماده سازی شمشیر خود مشغول بود، چنین می سرود: یا دهر اف لک من خلیل کم لک بالاشراق والاصیل من صاحب و طالب قتیل والدهر لایقنع بالبدیل و انما الامر الی الجلیل و کل حی سالک السبیل.
روز عاشورا، رجزی را که در یکی از حمله هایش می خواند، این بود: الموت اولی من رکوب العار والعار اولی من دخول النار.
و در حمله به جناح چپ لشکر عمر سعد، چنین رجز می خواند: انا الحسین بن علی الیت ان لاانثنی احمی عیالات ابی امضی علی دین النبی.
و نیز در طول رزم آوری ها و حماسه آفرینی های خود، چنین رجزی بر لب داشت: انا ابن علی الخیر، من آل هاشم کفانی بهذا مفخرا حین افخر و جدی رسول الله اکرم من مشی و نحن سراج الله فی الناس یزهر و فاطمة امی سلالة احمد و عمی یدعی ذوالجناحین جعفر و فینا کتاب الله انزل صادقا و فینا الهدی و الوحی و الخیر یذکر.
و شعر بلند دیگری دارد، با این مطلع: غدر القوم و قدما رغبوا عن ثواب الله رب الثقلین که هنگام حمله به دشمن سوار بر اسب، ابیات آن را می خواند.
ائمه شیعه، گاهی به اقتضای زمان و مکان و موقعیت، شعر هم می سرودند. گاهی هم به شعر شاعران پیشین، استناد و استشهاد می کردند. از حسین بن علی علیه السلام نیز شعرهای فراوانی نقل شده است، چه آنچه در حوادث کربلا به صورت موعظه، رجز و جز آن بیان کرده و چه آنچه پیشتر به مناسبت های مختلف سروده است. کتابی هم به نام «دیوان الحسین بن علی » که حاوی اشعار آن حضرت است، چاپ شده است و بیشتر اشعار آن، مواعظ و حکمت است.
در نهضت عاشورا، امام حسین علیه السلام هم شعرهایی از خود دارد، هم شعرهایی از شعرای عرب که به آنها تمثل کرده است، مانند شعری با این مطلع: «فان نهزم فهزامون قدما...» یا شعر دیگری با این آغاز: «مهلا بنی عمنا ظلامتنا...» اما برخی از آنچه از شعرهای خود آن حضرت است، چنین است: وقتی در منزلگاه صفاح با فرزدق برخورد کرد و اوضاع داخلی کوفه و سست رایی بیعت کنندگان را شنید، چنین سرود: لئن کانت الدنیا تعد نفیسة فدار ثواب الله اعلی و انبل و ان کانت الابدان للموت انشاب فقتل امرء بالسیف فی الله افضل و ان کانت الارزاق شیئا مقدرا فقلة سعی المرء فی الرزق اجمل و ان کانت الاموال للترک جمعها فما بال متروک به المرء یبخل.
شب عاشورا پس از سخنرانی برای یاران و اعلام وفاداری از سوی آنان، به خیمه خود بازگشت و در حالی که به اصلاح و آماده سازی شمشیر خود مشغول بود، چنین می سرود: یا دهر اف لک من خلیل کم لک بالاشراق والاصیل من صاحب و طالب قتیل والدهر لایقنع بالبدیل و انما الامر الی الجلیل و کل حی سالک السبیل.
روز عاشورا، رجزی را که در یکی از حمله هایش می خواند، این بود: الموت اولی من رکوب العار والعار اولی من دخول النار.
و در حمله به جناح چپ لشکر عمر سعد، چنین رجز می خواند: انا الحسین بن علی الیت ان لاانثنی احمی عیالات ابی امضی علی دین النبی.
و نیز در طول رزم آوری ها و حماسه آفرینی های خود، چنین رجزی بر لب داشت: انا ابن علی الخیر، من آل هاشم کفانی بهذا مفخرا حین افخر و جدی رسول الله اکرم من مشی و نحن سراج الله فی الناس یزهر و فاطمة امی سلالة احمد و عمی یدعی ذوالجناحین جعفر و فینا کتاب الله انزل صادقا و فینا الهدی و الوحی و الخیر یذکر.
و شعر بلند دیگری دارد، با این مطلع: غدر القوم و قدما رغبوا عن ثواب الله رب الثقلین که هنگام حمله به دشمن سوار بر اسب، ابیات آن را می خواند.
wikiahlb: شعر_امام_حسین_علیه_السلام