شطون

لغت نامه دهخدا

شطون. [ ش َ ] ( ع ص )چاه دورتک. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). چاه دورفرود. ( مهذب الاسماء ). || چاهی که در آن از دو طرف با دو رسن آب کشندو دهانه آن فراخ و پایین وی تنگ باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). || جهت دور و دراز. جهت دور و دراز. ( ناظم الاطباء ). جهت بعید و بی پایان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به شطوف شود. || غزوة شطون ؛ ای بعیدة. ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ).
شطون. [ ش ُ ] ( ع مص ) درآمدن و داخل شدن در زمینی خواه راسخ و ثابت باشد و یا سست و غیر راسخ. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || دور شدن. ( المصادر زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ).

فرهنگ فارسی

در آمدن و داخل شدن در زمینی خواه راسخ و ثابت باشد و یا سست و غیر راسخ یا دور شدن .

پیشنهاد کاربران

بپرس