شش اندازی

لغت نامه دهخدا

شش اندازی. [ ش َ / ش ِ اَ ] ( حامص مرکب ) عمل شش انداز؛ یعنی کسی که شش گوی مدور در هوا اندازد...

تر دستی
مهارتی است که چند گوی را به هوا انداخته و با دست می گیرند
برون آمد ز پردهْ سِحرسازی
شش اندازی به جای شیشه بازی
✏ �نظامی�