شرینگتون چارلز

دانشنامه آزاد فارسی

شِرینگتون، چارلْز (۱۸۵۷ـ۱۹۵۲)(Sherrington, Charles)
فیزیولوژیست انگلیسی. پژوهش های پنجاه سالۀ او درک اساسی عملکرد دستگاه عصبی حیوانات عالی را ممکن ساخت و سبب اعطای جایزۀ نوبل پزشکی و فیزیولوژی ۱۹۳۲ به او شد. در لندن زاده شد. در دانشگاه کیمبریج پزشکی خواند و در ادامۀ تحصیلاتش در دانشگاه های متفاوت، شاگرد استادانی همچون فیرشو و کخ بود. در ۱۹۲۲، لقب سِر گرفت. سه تحقیق مهم او در زمینۀ فیزیولوژی اعصاب عبارت اند از تعیین مسیر راه های حرکتی (۱۸۹۲)، اثبات وجود اعصاب حسی در ماهیچه ها (۱۸۹۴)، و تعیین چگونگی توزیع ریشه های پشتی نخاع در پوست (۱۸۹۴ـ۱۸۹۸). او در کتاب مهمی با نام سازوکار یکپارچۀ سیستم عصبی (۱۹۰۶) سه نوع عمدۀ اعضای حسی را معرفی کرد: گیرنده های برونی، مثل گیرنده های نور، بو، و صدا؛ گیرنده های درونی، مانند گیرنده های چشایی؛ و گیرنده های وضعیتی که حالت استقرار بدن را ارزیابی می کنند. به علاوه، تحقیقات مفصلی در زمینه واکنش های غیرارادی بدن (رفلکس ها)، که تحت تأثیر دستگاه عصبی اند، صورت داد و کتابعملکرد واکنشی طناب نخاعی (۱۹۳۲) را در این زمینه نوشت. کتاب ها و مقاله های متعدد دیگری نیز در زمینۀ فیزیولوژی دستگاه عصبی نوشته است.

پیشنهاد کاربران

بپرس