شریف پاشا

شریف پاشا سفیر عثمانی در استکهلم بود و مدت ده سال در سوئد زندگی کرد. وی پس از میرزا سعید ( پزشک کرد اهل کردستان ایران که در ۱۸۹۳ به سوئد آمد، ) دومین کردی است که حضورش در سوئد ثبت شده است. او یکی از نمایندگان در هنگام امضای معاهده سور بود.
شریف پاشا تا پیش از ۱۹۰۸ از جنبش ترک های جوان پشتیبانی می کرد و از احمد رضا رهبر جوان ترک که در پاریس بود حمایت مالی به عمل می آورد. وی پس از انقلاب ۱۹۰۸ به امپراتوری عثمانی بازگشت و به عنوان رهبر شعبهٔ جمعیت اتحاد و ترقی در ناحیهٔ پانگالتی از نواحی استانبول به فعالیت پرداخت. با این حال وی خیلی زود از این جمعیت جدا شد. دلایل این جدایی مورد مجادله است. به گفتهٔ شریف پاشا و هوادارانش، او نگران نقش نظامیگری در سیاست بود. اما مخالفان او معتقدند که او از این خشمگین بود که در هیئت نمایندگی لندن انتخاب نشده است. او بار یگر امپراتوری را ترک کرد و در تأسیس چند حزب اپوزیسیون همکاری کرد. وی همچنین یک روزنامهٔ اپوزیسیون را در پاریس با نام مشروطیت ( Meşrutiyet ) منتشر می کرد. جمعیت اتحاد و ترقی به دلیل نقش شریف پاشا در اپوزیسیون در ۱۹۱۴ دست به ترور وی زد که ناکام ماند. شریف پاشا زنده ماند و در خلال جنگ جهانی اول در مونت کارلو به زندگی پرداخت.
شریف پاشا در مقاله ای در نیویورک تایمز به تاریخ ۱۰ اکتبر ۱۹۱۵ نسل کشی ارمنی ها را محکوم کرد و اعلام کرد که دولت ترک های جوان مدت زیادی است که قصد نابودی ارمنی ها را دارد.
شریف پاشا پس از ۱۹۱۸ بار دیگر به دولت عثمانی پیوست، با این حال خیلی زود از جناح عثمانی جدا شده و به جمعیت تعالی کردستان ( Kürdistan Teali Cemiyeti ) پیوست. وی در پاریس به توافقی با نمایندگان ارمنی ها رسید که بر مبنای آن شرق آناتولی میان دو دولت ارمنی و کردی تقسیم می شد. در این توافق شهرهای وان و بتلیس در قسمت ارمنی قرار می گرفت و این امر سبب واکنش خصمانهٔ رهبران کرد در این شهرها شد که نمی خواستند بخشی از ارمنستان باشند. به دنبال آن پاریس با پیام های مخالفت آمیز از آن مناطق که توافق را محکوم می کرد تلگراف باران شد. پس از سرکوب جنبش کردی، شریف پاشا در تبعید ماند. با این حال وی در خلال جنگ جهانی دوم با سازمان های اطلاعاتی آلمان و بریتانیا در ارتباط قرار گرفت.