پرنس فیصل یا شریف حسین ( حسین بن علی، حسین الهاشمی ) ( ۱۸۵۴ – ۴ ژوئن ۱۹۳۱ ) بزرگِ خاندان هاشمی، از سال ۱۹۰۸ میلادی شریف مکه و امیر حجاز بود و بر تمام منطقه استیلا داشت. وی در روز ۲ نوامبر ۱۹۱۶ خود را حاکم همه کشورهای عربی خواند. او سید حسنی نسل سی و هفتم از پیامبر اسلام از طریق حسن بن علی و از خاندان هاشمی بود.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۰۸، پس از انقلاب ترک های جوان، از سوی سلطان عثمانی عبدالحمید دوم، به عنوان شریف مکه منصوب شد. در سال ۱۹۱۶، با وعده حمایت بریتانیا از استقلال عرب، شورش اعراب علیه امپراتوری عثمانی را اعلام کرد و کمیته اتحاد و ترقی را به نقض اصول اسلام با محدود کردن قدرت خلیفه متهم کرد. پس از جنگ جهانی اول، حسین در اعتراض به اعلامیه بالفور و قیمومت بریتانیا و فرانسه بر سوریه، عراق و فلسطین، از قبول معاهده ورسای خودداری کرد. او بعداً از امضای معاهده انگلیس و هاشمی نیز امتناع ورزید و به این ترتیب زمانی که پادشاهی اش توسط ابن سعود مورد حمله قرار گرفت، بریتانیا دیگر از او پشتیبانی نکرد.
در مارس ۱۹۲۴، زمانی که خلافت عثمانی منسوخ شد، حسین خود را «خلیفه همه مسلمانان» معرفی کرد. پسرانش فیصل و عبدالله در سال ۱۹۲۱ به ترتیب حاکمان عراق و اردن شدند. پس از اشغال حجاز توسط ارتش آل سعود، در ۲۳ دسامبر ۱۹۲۵، شریف حسین به سعودی ها تسلیم شد و پادشاهی حجاز، شریف مکه و خلافت شریفیان به پایان رسید. حسین به قبرس تبعید شد، انگلیسی ها او را تا بیست روز قبل از مرگش در اسارت نگه داشتند، تا اینکه نزد پسرش عبدالله اول اردن به امان بازگشت و در ۴ ژوئن ۱۹۳۱ درگذشت و به عنوان خلیفه در محوطه مسجد الاقصی به خاک سپرده شد.
پس از جنگ، اعراب خود را از قرن ها حکومت عثمانی آزاد کردند. پسر حسین، فیصل، پادشاه سوریه بود، اما این پادشاهی کوتاه مدت بود، زیرا خاورمیانه تحت حکومت فرانسه و بریتانیا قرار داشت. دولت بریتانیا پس از آن فیصل و برادرش عبدالله را پادشاهان عراق و اردن کرد.
پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی و حذف استیلای آنان بر جزیره العرب در سالهای اولیه بعد از جنگ اول جهانی، شریف حسین قدرت گرفت. پس از آنکه عنوان «خلیفه مسلمین» توسط آتاترک از ترکیه زدوده شد، در سال ۱۹۲۴ میلادی شریف حسین خود را خلیفهٔ مسلمین خواند. سپس، در همین سال در پی حمایت کشورهای خارجی از آل سعود، که فرمانروایان منطقه نجد بودند، حکومت شریف حسین اضمحلال یافت. وی به جزیره قبرس تبعید شد و آل سعود قدرت را در دست گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۰۸، پس از انقلاب ترک های جوان، از سوی سلطان عثمانی عبدالحمید دوم، به عنوان شریف مکه منصوب شد. در سال ۱۹۱۶، با وعده حمایت بریتانیا از استقلال عرب، شورش اعراب علیه امپراتوری عثمانی را اعلام کرد و کمیته اتحاد و ترقی را به نقض اصول اسلام با محدود کردن قدرت خلیفه متهم کرد. پس از جنگ جهانی اول، حسین در اعتراض به اعلامیه بالفور و قیمومت بریتانیا و فرانسه بر سوریه، عراق و فلسطین، از قبول معاهده ورسای خودداری کرد. او بعداً از امضای معاهده انگلیس و هاشمی نیز امتناع ورزید و به این ترتیب زمانی که پادشاهی اش توسط ابن سعود مورد حمله قرار گرفت، بریتانیا دیگر از او پشتیبانی نکرد.
در مارس ۱۹۲۴، زمانی که خلافت عثمانی منسوخ شد، حسین خود را «خلیفه همه مسلمانان» معرفی کرد. پسرانش فیصل و عبدالله در سال ۱۹۲۱ به ترتیب حاکمان عراق و اردن شدند. پس از اشغال حجاز توسط ارتش آل سعود، در ۲۳ دسامبر ۱۹۲۵، شریف حسین به سعودی ها تسلیم شد و پادشاهی حجاز، شریف مکه و خلافت شریفیان به پایان رسید. حسین به قبرس تبعید شد، انگلیسی ها او را تا بیست روز قبل از مرگش در اسارت نگه داشتند، تا اینکه نزد پسرش عبدالله اول اردن به امان بازگشت و در ۴ ژوئن ۱۹۳۱ درگذشت و به عنوان خلیفه در محوطه مسجد الاقصی به خاک سپرده شد.
پس از جنگ، اعراب خود را از قرن ها حکومت عثمانی آزاد کردند. پسر حسین، فیصل، پادشاه سوریه بود، اما این پادشاهی کوتاه مدت بود، زیرا خاورمیانه تحت حکومت فرانسه و بریتانیا قرار داشت. دولت بریتانیا پس از آن فیصل و برادرش عبدالله را پادشاهان عراق و اردن کرد.
پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی و حذف استیلای آنان بر جزیره العرب در سالهای اولیه بعد از جنگ اول جهانی، شریف حسین قدرت گرفت. پس از آنکه عنوان «خلیفه مسلمین» توسط آتاترک از ترکیه زدوده شد، در سال ۱۹۲۴ میلادی شریف حسین خود را خلیفهٔ مسلمین خواند. سپس، در همین سال در پی حمایت کشورهای خارجی از آل سعود، که فرمانروایان منطقه نجد بودند، حکومت شریف حسین اضمحلال یافت. وی به جزیره قبرس تبعید شد و آل سعود قدرت را در دست گرفت.
