شرکت سهامی ذوب آهن اصفهان که تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ کارخانهٔ ذوب آهن آریامهر نام داشت، نخستین و بزرگ ترین تولیدکنندهٔ فولاد ساختمانی و ریل در ایران است. همچنین ذوب آهن اصفهان، بزرگ ترین شرکت فولاد در ایران از لحاظ تنوع محصولات است که با ظرفیت ۳٫۶ میلیون تن محصول پایانی، انواع مقاطع فولادی ساختمانی و صنعتی را تولید می کند. در سال ۱۳۴۴ بنابر موافقت نامه ای که میان ایران و شوروی بسته شد، روس ها متعهد شدند درازای صادرات گاز ایران به شوروی، ماشین سازی اراک و ذوب آهن اصفهان را احداث کنند. این کارخانه در زمینی به مساحت ۲۰۰ کیلومتر مربع در جنوب غربی استان اصفهان و در شمال شهرستان لنجان قرار گرفته است.
... [مشاهده متن کامل]
محصولات کارخانجات این شرکت به بیش از ۳۳ کشور اروپایی، آسیایی و آفریقایی صادر می شود و در بازار داخل این محصولات در پروژه های بزرگی همچون برج میلاد تهران، نیروگاه هسته ای بوشهر، سدهای بزرگ و مترو و ریل ملی مورد استفاده قرار گرفته است.
در آغاز پادشاهی رضاشاه پهلوی، کارشناسانی از شرکت کروپ آلمان برای بررسی احداث کارخانهٔ ذوب آهن به ایران دعوت شدند. هدف اولیه از ساخت این کارخانه، تأمین ریل های مورد نیاز برای راه اندازی شبکهٔ راه آهن سراسری بود که قرار بود احداث آن به زودی آغاز شود. این کارشناسان هزینهٔ ساخت کارخانه ذوب آهن را دوازده میلیون تومان برآورد کردند که برای دولت ایران مقرون به صرفه نبود. قرار بر این شود که دولت، ساخت راه آهن را با ریل وارداتی آغاز کند و همزمان، ساخت کارخانهٔ ذوب آهن کوچکی را پی بگیرد که هزینهٔ ساخت آن چهار و نیم میلیون تومان و مدت زمان ساخت، پنج سال برآورد می شد.
در سال ۱۳۱۷ ه. ش کارخانهٔ ذوب آهن ۵۳ هزار تنی از شرکت کروپ آلمان خریداری شد و تا شهریور ۱۳۲۰ که ایران اشغال شده بود، هشت هزار تن از این ماشین آلات به کارخانه ای که در کرج در حال ساخت بود، رسید. ساختمان کارخانه نیز در دست احداث بود. اما با اشغال ایران و به اسارت گرفتن مهندسان آلمانی شاغل در کارخانه، عملیات متوقف شد و تنها ساختمان بخشی از کارخانه که قرار بود ماشین آلات در آن انبار شود ادامه یافت.
کارخانهٔ ذوب آهن کرج هیچ گاه ساخته نشد تا اینکه در چهارچوب پروتکل همکاری های فنی و اقتصادی میان دولت ایران و شوروی پیشین، احداث کارخانهٔ ذوب آهن مورد توافق قرار گرفت و موافقت نامه ای به امضاء رسید که در ۲۳ دی ماه ۱۳۴۴ به تصویب مجلس رسید و عملیات اجرایی آن توسط شرکت تیاژپروم اکسپورت ( Тяжпромэкспорт ) آغاز گردید.
... [مشاهده متن کامل]
محصولات کارخانجات این شرکت به بیش از ۳۳ کشور اروپایی، آسیایی و آفریقایی صادر می شود و در بازار داخل این محصولات در پروژه های بزرگی همچون برج میلاد تهران، نیروگاه هسته ای بوشهر، سدهای بزرگ و مترو و ریل ملی مورد استفاده قرار گرفته است.
در آغاز پادشاهی رضاشاه پهلوی، کارشناسانی از شرکت کروپ آلمان برای بررسی احداث کارخانهٔ ذوب آهن به ایران دعوت شدند. هدف اولیه از ساخت این کارخانه، تأمین ریل های مورد نیاز برای راه اندازی شبکهٔ راه آهن سراسری بود که قرار بود احداث آن به زودی آغاز شود. این کارشناسان هزینهٔ ساخت کارخانه ذوب آهن را دوازده میلیون تومان برآورد کردند که برای دولت ایران مقرون به صرفه نبود. قرار بر این شود که دولت، ساخت راه آهن را با ریل وارداتی آغاز کند و همزمان، ساخت کارخانهٔ ذوب آهن کوچکی را پی بگیرد که هزینهٔ ساخت آن چهار و نیم میلیون تومان و مدت زمان ساخت، پنج سال برآورد می شد.
در سال ۱۳۱۷ ه. ش کارخانهٔ ذوب آهن ۵۳ هزار تنی از شرکت کروپ آلمان خریداری شد و تا شهریور ۱۳۲۰ که ایران اشغال شده بود، هشت هزار تن از این ماشین آلات به کارخانه ای که در کرج در حال ساخت بود، رسید. ساختمان کارخانه نیز در دست احداث بود. اما با اشغال ایران و به اسارت گرفتن مهندسان آلمانی شاغل در کارخانه، عملیات متوقف شد و تنها ساختمان بخشی از کارخانه که قرار بود ماشین آلات در آن انبار شود ادامه یافت.
کارخانهٔ ذوب آهن کرج هیچ گاه ساخته نشد تا اینکه در چهارچوب پروتکل همکاری های فنی و اقتصادی میان دولت ایران و شوروی پیشین، احداث کارخانهٔ ذوب آهن مورد توافق قرار گرفت و موافقت نامه ای به امضاء رسید که در ۲۳ دی ماه ۱۳۴۴ به تصویب مجلس رسید و عملیات اجرایی آن توسط شرکت تیاژپروم اکسپورت ( Тяжпромэкспорт ) آغاز گردید.
