شِروانی، زین العابدین (شروان ۱۱۹۴ـ۱۲۵۳ق)
(یا: شیروانی) از عرفا و صوفیان مسلمان. در کودکی به همراه خانوادۀ خود به عراق رفت و تا ۱۷سالگی در همان جا به تحصیل علوم پرداخت. از آن پس، با شماری از صوفیان، همچون معصوم علی و نورعلی و رضاعلی، مصاحبت کرد و سرانجام به سفری دراز دست زد و ایران و هند و مصر و عربستان و آسیای صغیر را سیاحت کرد و از آن پس به ایران بازگشت و مجدداً به بغداد رفت. آن گاه دست ارادت به شیخ محمّدجعفر، ملقب به مجذوب علی همدانی، داد و سرانجام با لقب مست علی شاه، خلیفۀ او شد، و به نوبۀ خود خلافت را به میرزا زین العابدین، ملقّب به رحمت علی شاه شیرازی، واگذارد. این سلسله در کرسی نامۀ فرقۀ نعمت اللهیّه به چشم می آید. شروانی آثار چندی نگاشت که کتاب های مفصّل و ارزشمندِ بستان السیاحه، ریاض السیاحه و حدیقة السیاحه در آن شمارند. دیوان شعری نیز با تخلص تمکین از او به جا مانده است.
(یا: شیروانی) از عرفا و صوفیان مسلمان. در کودکی به همراه خانوادۀ خود به عراق رفت و تا ۱۷سالگی در همان جا به تحصیل علوم پرداخت. از آن پس، با شماری از صوفیان، همچون معصوم علی و نورعلی و رضاعلی، مصاحبت کرد و سرانجام به سفری دراز دست زد و ایران و هند و مصر و عربستان و آسیای صغیر را سیاحت کرد و از آن پس به ایران بازگشت و مجدداً به بغداد رفت. آن گاه دست ارادت به شیخ محمّدجعفر، ملقب به مجذوب علی همدانی، داد و سرانجام با لقب مست علی شاه، خلیفۀ او شد، و به نوبۀ خود خلافت را به میرزا زین العابدین، ملقّب به رحمت علی شاه شیرازی، واگذارد. این سلسله در کرسی نامۀ فرقۀ نعمت اللهیّه به چشم می آید. شروانی آثار چندی نگاشت که کتاب های مفصّل و ارزشمندِ بستان السیاحه، ریاض السیاحه و حدیقة السیاحه در آن شمارند. دیوان شعری نیز با تخلص تمکین از او به جا مانده است.