شرمسار گشتن

لغت نامه دهخدا

شرمسار گشتن. [ ش َ گ َ ت َ ] ( مص مرکب ) شرمسار شدن. خجل شدن. شرمنده گشتن. ( یادداشت مؤلف ) :
هر که اول بنگرد پایان کار
اندر آخر او نگردد شرمسار.

مولوی.

گاه می گویم چه بودی گر نبودی روز حشر
تانگشتندی بدان در روی نیکان شرمسار.

سعدی.

رجوع به شرمسار شدن شود.

شرمسار شدن خجل شدن شرمنده گشتن

سنگ روی یخ شدن

بشرم در افتادن ؛ شرمنده شدن. حالت شرم و خجلت دست دادن :
به عشق روی تو گفتم که جان برافشانم
دگر بشرم در افتادم از محقر خویش.
سعدی.