شرم باد ؛ با فعل دعایی به صورت شرم باد. شرم بادت به کار می رود : در تاریخی که می کنم سخنی نرانم که آن به تعصبی و میلی کشد و خوانندگان این تصنیف گویند: شرم باد این پیر را. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 175 ) . حصیری را گفتم شرمت باد، مردی پیری هر چند به یک خر آبروی خود ببری. ( تاریخ بیهقی ) .
