شَرَفُ الدین شَفْرَوه، عَبدُالمؤمِن ( ـ پس از ۵۶۹ق)
شاعر و خطیب ایرانی. اصلش از اصفهان بود. در دمشق مجلس وعظ داشت (۵۶۹ق). از وی دو اثر با نام های اطباق الذهب به عربی و دیوان اشعار فارسی به جا مانده است. پاره ای از اشعار وی در مدح پادشاهان آن روزگار و برخی بزرگان اصفهان، چون ارسلان شاه دوم سلجوقی و اتابک جهان پهلوان است و مجیر بیلقانی را هجو گفته است.
شاعر و خطیب ایرانی. اصلش از اصفهان بود. در دمشق مجلس وعظ داشت (۵۶۹ق). از وی دو اثر با نام های اطباق الذهب به عربی و دیوان اشعار فارسی به جا مانده است. پاره ای از اشعار وی در مدح پادشاهان آن روزگار و برخی بزرگان اصفهان، چون ارسلان شاه دوم سلجوقی و اتابک جهان پهلوان است و مجیر بیلقانی را هجو گفته است.