شرط تبانی یا بنایی شرطی است که قبل از عقد، طرفین بر التزام به آن توافق کرده و عقد را بر اساس آن واقع می کنند ولی در متن عقد بدان تصریح نمی شود. تحقیق در این مقام این است که فرقی بین شرط بنایی و شرط ضمنی و شرط مذکور در متن عقد نیست. در طبیعت شرط وقتی می توان گفت که ضمن عقد است که در عالم قصد و در افق نفس ایجاد شود، در این صورت، شرط مطلقاً وجوب وفا دارد و عقد مبنی بر این شرط واقع شده است.
... [مشاهده متن کامل]
دکتر کاتوزیان: �مقصود از شرط بنایی مفهومی است که در عقد بیان نشده ولی نشانههایی از
گفتار و رفتار دو طرف در دست است که بر پایه آن تراضی کردهاند و پیش از عقد نسبت به آن توافق
داشتهاند
دکتر شهیدی:
�شرطی است که به هنگام ایجاب و قبول، هر چند به اشاره، نامی از آن برده
نمیشود، لیکن پیش از عقد طرفین نسبت به آن توافق کرده و سپس عقد را با بنای ذهنی نسبت به آن
انشاء میکنند. این گونه شروط در عبارات قرار داد انعکاس ندارد اما فرض این است که به هنگام انشاء،
عقد با لحاظ شرط در اراده طرفین وارد میشود �
این حقوقدانان شرط بنایی را به حکم ماده 1128 و 1113قانون مدنی صحیح و آن را به منزله ذکر
در عقد میدانند.
دکتر محقق داماد و دکتر صفایی
بر این عقیدهاند که اگر شرط قبل از عقد باشد و بر آن توافق
کرده باشند و عقد نیز بر مبنای آن جاری شود، این شرط صحیح و لازمالوفاء است (
