[ویکی نور] شرح بر صد کلمه امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام ترجمه کتاب «شرح المأة کلمة» ابن میثم مى باشد، که به وسیله عبدالعلی صاحبی به فارسی ترجمه شده است.
مترجم کتاب در ابتدا چنین مى نویسد: در کتب رجال و شرح حال ها و نه در شرح حاضر، بر اسمى جز این مطلع نشدم. لیکن سیّد بزرگوار سید اعجازالدین حسین نیشابورى کنتورى(ره) در کتاب «کشف الحجب و الأستار عن أسماء الکتب و الأسفار» در حرف شین نسخه چاپى صفحه 349 چنین گفته است: «شرح سخن امیرمؤمنان(ع) به نام صد کلمه از شیخ کمال الدین میثم بن على بن میثم بحرانى شارح نهج البلاغه مى باشد و اسم آن منهاج العارفین است». و در حرف (م) صفحه 566 گفته است: «منهاج العارفین در شرح کلام امیرمؤمنان(ع) به نام صد کلمه از شیخ میثم شارح نهج البلاغه مى باشد».
گویا این اسم بعد بر روى کتاب نهاده شده؛ یعنى ابن میثم شرح خود را به این اسم ننامیده است. لیکن چون شرح مطالبى بلند و بحث هایى مهمّ و فوایدى بسیار فراوان از مطالب عرفانى در بر دارد، دانشمندانى که از آن استفاده کرده اند، آن را «منهاج العارفین» نامیده اند.
از جمله حکمت هاى رسا و آفتاب هاى درخشان آن حضرت، یک صد کلمه اى است که حکمت و اندرزهاى لطیف را در بر دارد و ابوعثمان عمرو بن جاحظ از میان کلمات امام(ع) برگزیده است. جاحظ از کسانى است که هر دو فضیلت؛ یعنى دانش و ادب را در خود گرد آورده است، و چنین داورى کرده که هر یک از این صد کلمه، یک هزار نوع از محسّنات سخن عرب را داراست.
این صد کلمه را به خاطر برتر و ممتاز بودن از دیگر کلمات حکمت آمیز حضرت، بر نگزیده است، بلکه به این سبب آن ها را انتخاب کرده که علاوه بر فصاحت از اختصار نیز برخوردار مى باشد.
ترجمه این کتاب توسط عبدالعلى صاحبى صورت پذیرفته است.
مترجم کتاب در ابتدا چنین مى نویسد: در کتب رجال و شرح حال ها و نه در شرح حاضر، بر اسمى جز این مطلع نشدم. لیکن سیّد بزرگوار سید اعجازالدین حسین نیشابورى کنتورى(ره) در کتاب «کشف الحجب و الأستار عن أسماء الکتب و الأسفار» در حرف شین نسخه چاپى صفحه 349 چنین گفته است: «شرح سخن امیرمؤمنان(ع) به نام صد کلمه از شیخ کمال الدین میثم بن على بن میثم بحرانى شارح نهج البلاغه مى باشد و اسم آن منهاج العارفین است». و در حرف (م) صفحه 566 گفته است: «منهاج العارفین در شرح کلام امیرمؤمنان(ع) به نام صد کلمه از شیخ میثم شارح نهج البلاغه مى باشد».
گویا این اسم بعد بر روى کتاب نهاده شده؛ یعنى ابن میثم شرح خود را به این اسم ننامیده است. لیکن چون شرح مطالبى بلند و بحث هایى مهمّ و فوایدى بسیار فراوان از مطالب عرفانى در بر دارد، دانشمندانى که از آن استفاده کرده اند، آن را «منهاج العارفین» نامیده اند.
از جمله حکمت هاى رسا و آفتاب هاى درخشان آن حضرت، یک صد کلمه اى است که حکمت و اندرزهاى لطیف را در بر دارد و ابوعثمان عمرو بن جاحظ از میان کلمات امام(ع) برگزیده است. جاحظ از کسانى است که هر دو فضیلت؛ یعنى دانش و ادب را در خود گرد آورده است، و چنین داورى کرده که هر یک از این صد کلمه، یک هزار نوع از محسّنات سخن عرب را داراست.
این صد کلمه را به خاطر برتر و ممتاز بودن از دیگر کلمات حکمت آمیز حضرت، بر نگزیده است، بلکه به این سبب آن ها را انتخاب کرده که علاوه بر فصاحت از اختصار نیز برخوردار مى باشد.
ترجمه این کتاب توسط عبدالعلى صاحبى صورت پذیرفته است.