شراست
لغت نامه دهخدا
شراسة. [ ش َ س َ ] ( ع مص ، اِمص ) پیوسته چرانیدن گیاه شرس را. ( منتهی الارب ). || دوستی نمودن با مردم. || دوست گردیدن نزد مردم. ( منتهی الارب ). || بدخویی و شدت خلاف و نزاع. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || سخت خوردن چاروا علف را. ( از منتهی الارب ). حرص ستور در خوردن علوفه. ( ناظم الاطباء ): شرست الماشیة شراسةً؛ أکلت شدیداً. ( اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
۱ - ( مصدر ) بد خویی کردن . ۲ - ( اسم ) بد خویی بد خلقی . ۳ - نزاع خلاف .
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید