گه فروغش بر زمین چون لاله نعمان شود
گه شرارش بر هوا چون دیده عبهر شود.
فرخی.
آتشی دارددر دل که همه روز از آن برساند بسوی گنبد افلاک شرار.
فرخی.
به وقت آن که هوا تفته بُد ز باد سموم هوا چو آتش و گرد اندر او بسان شرار.
عنصری.
هم با شعاع باشد هم با شرار باشدزینش لباس باشد زانش دثار باشد.
منوچهری.
چون سه سنگ دیگپایه هقعه بر جوزا کنارچون شرار دیگپایه پیش او خیل پرن.
منوچهری.
گر ترا درخور بود زان پس چرا ایدون بودکز شرار او شهاب اندر فلک پیدا شود.
ناصرخسرو.
وگر آتشست اندر ابر بهاری چرا آب نابست بر ما شرارش.
ناصرخسرو.
اندر دلم آتش که برفروزداز آب دو دیده شرار دارد.
مسعودسعد.
تیز دولت را بسی شادی نباید کرد زانک هر که بالا زود گیرد زود میرد چون شرار.
سنائی.
و آن شرارم که بقوت برسم سوی اثیرچون شهاب اختر رخشان شدنم نگذارند.
خاقانی.
به شرار دل و دود نفسم مانده بر عارض جعد کشنت.
خاقانی.
آتشی زد غم تو در جانم که شرارش بر آسمان افتاد.
خاقانی.
مگر زان سنگ و آهن روزگاری به دلگرمی فتد بر من شراری.
نظامی.
قوت کوهی ز غباری مخواه آتش دیگی ز شراری مخواه.
نظامی.
آتش صبحی که در این مطبخ است نیم شراری ز تف دوزخ است.
نظامی.
آهن و سنگ است نفس و بت شرارو آن شرار از آب می گیرد قرار.
مولوی.
بیم است شرار آه مشتاق کاتش بزند حجاب مستور.
سعدی.
در این چمن گل بی خار کس نچید آری چراغ مصطفوی با شرار بولهبیست.
حافظ.
بیار زان می گلرنگ مشکبو جامی شرار رشک و حسددر دل گلاب انداز.
حافظ.
گرفتم سهل سوز عشق را اول ندانستم که صد دریای آتش از شراری می شود پیدا.بیشتر بخوانید ...