شراب ایرانی که با نام های می و باده نیز شناخته می شود، از نمادهای تاریخی و باستانی ایرانی است و جایگاه درخور توجهی در اساطیر، ادبیات و نگارگری ایرانی داشته است.
مک گاورن در تپه حاجی فیروز در شمال غربی ایران، قفسه های شرابی را پیدا کرد که ساخت دوران پیش از تاریخ هستند. در آن زمان، در این منطقه از ایران، شراب را در ظرف هایی در بسته، به شکلی که هوا وارد آن نشود، نگهداری می کردند. احتمال استفاده از پسته به عنوان مزه در آن دوران، اعلام شده است. مک گاورن و هیئت تحقیقاتی او، تقریباً در همگی آشپزخانه های آن دهکده، به بقایای ظروفی که در آنان، شراب نگهداری می شده است، برخوردند. مک گاورن بر این باور بود که نوشیدن الکل در آن منطقه از ایران، امتیاز ویژه ای برای مرفهین نبوده و تمام مردان و زنان، می توانستند که نوشیدنی الکلی مصرف کنند.
... [مشاهده متن کامل]
مک گاورن همچنین در گودین تپه در ایران، با نخستین منبع آبجو، که مربوط به بیش از ۵۵۰۰ سال پیش است، روبرو شد. هنگام ساخت آبجو، سنگ هایی هم شکل می گیرند که باید آن را از آبجو جدا کرد؛ اما ظرف هایی که در ایران کهن، در گودین تپه در آن آبجو تهیه می شد، به گونه ای ساخته شده بودند که در هنگام ریختن آبجو، سنگ ها به بیرون نریزند.
اشپیگل آنلاین در مقاله ای نوشت: «جالب است که کشوری که امروزه در آن نوشیدن مشروب ممنوع است و مجازات به همراه دارد، در واقع، از قدیمی ترین تولیدکنندگان نوشیدنی های الکلی بوده است».
پژوهش های اخیر باستان شناسی تاریخ منشأ شراب گیری در ایران را بسیار پیش تر از آنچه نویسندگان قرن بیستم گمان می کنند، نشان می دهد. برای مثال، کاوش و حفاری در محوطه گودین تپه در کوه های زاگرس نشان دهنده وجود سفال هایی با قدمت تاریخی ۲۹۰۰–۳۱۰۰ پیش از میلاد، حاوی تارتاریک اسید است که تقریباً به طور قطع نشان دهنده حضور شراب در آن سالیان می باشد. حتی شواهدی مبنی بر حضور قدیمی تر شراب در تپه حاجی فیروز در اطراف شهر ارومیه نیز به دست آمده است.
مک گاورن و همکارانش ( ۱۹۹۶ ) با استفاده از آزمایش ها و آنالیزهایی بر روی کوزه ای نوسنگی که قدمت آن به ۵۰۰۰–۵۴۰۰ پیش از میلاد می رسد، وجود مقادیر بالایی از تارتاریک اسید را به اثبات رساندند.
کشف شراب در ایران از کشف آن در فرانسه دیرین تر است. با توجه به گفتهٔ باستان شناسان فرانسوی، نخستین شواهد استفاده از شراب در فرانسه تنها به ۵۰۰ سال پیش از میلاد بازمی گردد.
مک گاورن در تپه حاجی فیروز در شمال غربی ایران، قفسه های شرابی را پیدا کرد که ساخت دوران پیش از تاریخ هستند. در آن زمان، در این منطقه از ایران، شراب را در ظرف هایی در بسته، به شکلی که هوا وارد آن نشود، نگهداری می کردند. احتمال استفاده از پسته به عنوان مزه در آن دوران، اعلام شده است. مک گاورن و هیئت تحقیقاتی او، تقریباً در همگی آشپزخانه های آن دهکده، به بقایای ظروفی که در آنان، شراب نگهداری می شده است، برخوردند. مک گاورن بر این باور بود که نوشیدن الکل در آن منطقه از ایران، امتیاز ویژه ای برای مرفهین نبوده و تمام مردان و زنان، می توانستند که نوشیدنی الکلی مصرف کنند.
... [مشاهده متن کامل]
مک گاورن همچنین در گودین تپه در ایران، با نخستین منبع آبجو، که مربوط به بیش از ۵۵۰۰ سال پیش است، روبرو شد. هنگام ساخت آبجو، سنگ هایی هم شکل می گیرند که باید آن را از آبجو جدا کرد؛ اما ظرف هایی که در ایران کهن، در گودین تپه در آن آبجو تهیه می شد، به گونه ای ساخته شده بودند که در هنگام ریختن آبجو، سنگ ها به بیرون نریزند.
اشپیگل آنلاین در مقاله ای نوشت: «جالب است که کشوری که امروزه در آن نوشیدن مشروب ممنوع است و مجازات به همراه دارد، در واقع، از قدیمی ترین تولیدکنندگان نوشیدنی های الکلی بوده است».
پژوهش های اخیر باستان شناسی تاریخ منشأ شراب گیری در ایران را بسیار پیش تر از آنچه نویسندگان قرن بیستم گمان می کنند، نشان می دهد. برای مثال، کاوش و حفاری در محوطه گودین تپه در کوه های زاگرس نشان دهنده وجود سفال هایی با قدمت تاریخی ۲۹۰۰–۳۱۰۰ پیش از میلاد، حاوی تارتاریک اسید است که تقریباً به طور قطع نشان دهنده حضور شراب در آن سالیان می باشد. حتی شواهدی مبنی بر حضور قدیمی تر شراب در تپه حاجی فیروز در اطراف شهر ارومیه نیز به دست آمده است.
مک گاورن و همکارانش ( ۱۹۹۶ ) با استفاده از آزمایش ها و آنالیزهایی بر روی کوزه ای نوسنگی که قدمت آن به ۵۰۰۰–۵۴۰۰ پیش از میلاد می رسد، وجود مقادیر بالایی از تارتاریک اسید را به اثبات رساندند.
کشف شراب در ایران از کشف آن در فرانسه دیرین تر است. با توجه به گفتهٔ باستان شناسان فرانسوی، نخستین شواهد استفاده از شراب در فرانسه تنها به ۵۰۰ سال پیش از میلاد بازمی گردد.
