شد کن. [ ش َ ک ُ ] ( فعل امر ) بلند کن. مقابل پست کن. نیز گویند فلانه کس شدی بلند بسته است که دست فلک به او نمی رسد یعنی جای بلندی بر خود چیده است و این از اهل زبان به تحقیق پیوسته. ( آنندراج ) : محفل پیر و جوان است مقامی شد کن بزم خونابه خوران است پیامی شد کن.
