شخصیت امام کاظم

[ویکی فقه] حضرت امام موسی بن جعفر (علیه السّلام) روز یکشنبه هفتم صفر سال ۱۲۸ هـ ق، در ابواء پای در عالم ناسوت گذاشت.
اسم شریف ایشان موسی و کنیه های مشهورشان ابوالحسن ، ابوعلی و ابراهیم می باشد. همچنین لقب های آن جناب عبارتنداز: کاظم ، صابر ، صالح و امین که کاظم مشهورترین آنها بوده است.
زبان فصیح
والده مکرمه آن حضرت حمیده مصفاة نام داشت. حمیده می گوید: چون آن مولود مبارک به زمین آمد، دستهای خود را به زمین گذاشت و سر خود را به سوی آسمان بلند کرد. یعقوب سراج می گوید: حضرت را در گهواره دیدم، نزدیک شدم و سلام کردم، حضرت به زبان فصیح سلام مرا جواب داد و آنگاه فرمود: برو اسم دخترت را که دیروز نام او نهادی تغییر بده. زیرا او اسمی که مورد غضب حق تعالی است من هم اطاعت کردم و اسم او را عوض کردم.
مکارم اخلاق
آن جناب عابرترین و فقیه ترین مردم بود. شبها برای نوافل برمی خاست و پیوسته نماز می گذاشت تا صبح و بعد از صبح تا طلوع آفتاب تعقیبات می خواند و سپس به سجده می رفت تا نزدیک زوال و بسیار می فرمود: «اللهم انی اسالک الراحة عند الموت والعفو عند الحساب» و «عظم الذنب من عبدک فلیحن العفو من عندک». از خوف خدا چنان گریه می کرد که محاسنش از اشک چشمش تر می شد. صله و احسانش نسبت به ارحام بیشتر بود و از فقیران مدینه بسیار پرستاری می کرد. شبهای تاریک زنبیلی را که پر از طلا و نقره و آرد و خرما بود به دوش می کشید و برای فقیران می برد. و مردم او را باب الحوائج می دانستند.
معجزه ای از امام کاظم
...