شخسار

لغت نامه دهخدا

شخسار. [ ش َ ] ( اِ مرکب ) زمین سخت و محکمی را گویند که در دامن کوهها واقع است. ( برهان قاطع ) :
بکردار سریشمهای ماهی
همی برخاست از شخسارها گل.

منوچهری.

|| مخفف شاخسار که جای بسیاری و انبوهی درختان باشد. ( برهان ) :
جبرئیل کرمی سدره مقام و وطنت
همچو مرغان زمین بر سر شخسار مرو.

مولوی.

شاخسار، شاخه درخت، قسمت بالای درخت که پرشاخ باشد
۱ - جای انبوه از درختان شاخسار . ۲ - زمین سخت و ناهمواره در دامنه کوه سنگلاخ .

(شَ ) (اِمر. ) ۱ - جای انبوه از درختان . ۲ - سنگلاخ .

۱. شاخۀ درخت.
۲. قسمت بالای درخت که پرشاخ وبال باشد.
۱. زمین سخت و ناهموار.
۲. زمین سخت در دامن کوه، سنگلاخ.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید