شتاب دهندۀ خطّی (linear accelerator)
شتاب دهنده خطّی
(یا: لیناک) در فیزیک، نوعی شتاب دهندۀ ذرات. در این شتاب دهنده ذرات در طول لوله ای مستقیم در حرکت اند. ذرات در شتاب دهندۀ خطی فقط یک بار در طول لوله به حرکت درمی آیند و این برخلاف حرکت ذرات در سیکلوترون یا سنکروترون (شتاب دهنده های حلقه ای شکل) است که در آن انرژی ذرات با تکرار دَوَران افزایش می یابد. طولانی ترین شتاب دهندۀ خطی جهان برخورددهندۀ خطی استنفورد است که در آن الکترون ها و پوزیترون ها در امتداد مسیر مستقیمی به طول۳.۲ کیلومتر شتاب می گیرند و سپس، در برخورد مستقیم با ذرات دیگر قرار می گیرند. نخستین شتاب دهندۀ خطی را مهندس نروژی، رالف ویدرو، در ۱۹۲۸ و به منظور بررسی طرز رفتار یون های سنگین ساخت. یون های سنگین اتم های سنگینی اند که یک یا چند الکترون از آن ها کنده شده است، اما در آن زمان ماشینی که ذرات کوچک تر، ازجمله پروتون و الکترون، را شتاب دهی کند ساخته نشد. بعد از جنگ جهانی دوم، مولدهایی با بسامد رادیویی و بسامد میکروموج به کار گرفته شدند.
شتاب دهنده خطّی
(یا: لیناک) در فیزیک، نوعی شتاب دهندۀ ذرات. در این شتاب دهنده ذرات در طول لوله ای مستقیم در حرکت اند. ذرات در شتاب دهندۀ خطی فقط یک بار در طول لوله به حرکت درمی آیند و این برخلاف حرکت ذرات در سیکلوترون یا سنکروترون (شتاب دهنده های حلقه ای شکل) است که در آن انرژی ذرات با تکرار دَوَران افزایش می یابد. طولانی ترین شتاب دهندۀ خطی جهان برخورددهندۀ خطی استنفورد است که در آن الکترون ها و پوزیترون ها در امتداد مسیر مستقیمی به طول۳.۲ کیلومتر شتاب می گیرند و سپس، در برخورد مستقیم با ذرات دیگر قرار می گیرند. نخستین شتاب دهندۀ خطی را مهندس نروژی، رالف ویدرو، در ۱۹۲۸ و به منظور بررسی طرز رفتار یون های سنگین ساخت. یون های سنگین اتم های سنگینی اند که یک یا چند الکترون از آن ها کنده شده است، اما در آن زمان ماشینی که ذرات کوچک تر، ازجمله پروتون و الکترون، را شتاب دهی کند ساخته نشد. بعد از جنگ جهانی دوم، مولدهایی با بسامد رادیویی و بسامد میکروموج به کار گرفته شدند.
wikijoo: شتاب_دهنده_خطی