شبکه پلیمری درهم نفوذکننده

شبکه پلیمری درهم نفوذکننده ( انگلیسی: Interpenetrating polymer network ) پلیمری متشکل از دو یا چند شبکه است که حداقل تا حدی در مقیاس پلیمری در هم آمیخته شده اند اما به صورت کووالانسی به یکدیگر متصل نیستند. شبکه را نمی توان جدا کرد مگر اینکه پیوندهای شیمیایی شکسته شود دو یا چند شبکه را می توان به گونه ای تصور کرد که به هم پیوسته باشند و نتوان آنها را از هم جدا کرد، اما با هیچ پیوند شیمیایی به یکدیگر متصل نشوند.
اختلاط ساده دو یا چند پلیمر باعث ایجاد شبکه پلیمری متقابل ( بلند پلیمری ) نمی شود، همچنین ایجاد یک شبکه پلیمری از بیش از یک نوع مونومر که برای تشکیل یک شبکه به یکدیگر متصل شده اند ( هتروپلیمر یا کوپلیمر ) ایجاد نمی کند.
شبکه های پلیمری نیمه - درهم نفوذکننده ( SIPN ) و شبکه های پلیمری شبه –درهم نفوذکننده[ ۱] وجود دارند.
برای تهیه IPNها و SIPNها، اجای مختلف به طور همزمان[ ۲] [ ۳] یا به صورت متوالی تشکیل می شوند. [ ۴] [ ۵]
اولین IPN شناخته شده ترکیبی از رزین فنل فرمالدئید با لاستیک طبیعی ولکانیزه ساخته شده توسط Jonas Aylsworth در سال ۱۹۱۴. با این حال، این قبل از فرضیه استودینگر در مورد ماکرومولکول ها بود و بنابراین اصطلاحات "پلیمر" یا "IPN" هنوز استفاده نشده بودند. اولین استفاده از اصطلاح "شبکه های پلیمری در هم نفوذ کننده" برای اولین بار توسط J. R. Millar در سال ۱۹۶۰ هنگام بحث در مورد شبکه های کوپلیمرهای استایرن - دیوینیل بنزن سولفونه شده و سولفونه نشده معرفی شد. [ ۶]
اختلاط مولکولی در مقایسه با پلیمرهای سازنده آنها، مناطق انتقال شیشه ای برخی از مواد IPN را گسترش می دهد. این ویژگی منحصر به فرد خواص میرایی مکانیکی عالی را در طیف وسیعی از دماها و فرکانس ها به دلیل زاویه فاز نسبتاً ثابت و بالا فراهم می کند. [ ۷] در IPNهای متشکل از هر دو پلیمر لاستیکی و شیشه ای، چغرمگی قابل توجهی در مقایسه با پلیمرهای تشکیل دهنده مشاهده می شود. هنگامی که جزء شیشه ای یک فاز مجزا و ناپیوسته را تشکیل می دهد، ماهیت الاستومری فاز لاستیکی پیوسته می تواند حفظ شود در حالی که چقرمگی کلی ماده و ازدیاد طول آن در هنگام شکست افزایش می یابد[ ۸] از سوی دیگر، هنگامی که پلیمر شیشه ای یک فاز دوپیوسته را در شبکه لاستیکی تشکیل می دهد، ماده IPN می تواند مانند یک پلاستیک مقاوم در برابر ضربه رفتار کند[ ۸]