به شاخه ای از مخابرات که به بررسی و حل چالش های شبکه های ریز مقیاس، با تجهیزاتی در حدود میکرو تا نانومتر می پردازد، شبکه نانویی ( به انگلیسی: nano network ) می گوییم.
یکی از مهم ترین مسائل در شبکه های بی سیم، طراحی معماری سازگار، پروتکل های ارتباطی و ابزاری است که بتوان از آن ها در زمینه کاربردهای چندمقیاسی نظامی، صنعتی و پزشکی، استفاده کرد. شبکه های نانویی، به عنوان یک حوزه جدید از توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات، نتیجه اصلی تحقیقات گسترده میان رشته ای بین المللی در این زمینه است.
از آغاز فناوری تا کنون، هدف نهایی مخابرات، نیل به یکی از آرزوهای دیرینه بشر، در حذف تأثیر زمان و مکان بر حضور او و ارتباطش با سایر انسان های حاضر بر کره خاکی بوده است. نتیجه تلاش های مداوم چندین دهه گروه های تحقیقاتی مختلف در سراسر دنیا، برای ایجاد شبکه های اطلاعاتی بی سیم با نرخ داده بالاتر و قابلیت اطمینان بیشتر، به سیستم های مخابراتی قرن بیستم منجر شده است که هنوز هم تحقیقات برای بهبود آن ها در قالب ترکیب روش های قدیمی تری مانند CDMA , OFDM و MIMO ادامه دارد.
در سال های اخیر، با رشد فزاینده علم و فناوری و نزدیک شدن آن به قلمرو آرزوهای بزرگ تر بشر، شاخه های متنوع بسیار جدیدتری به حوزه شبکه های بی سیم اضافه شده است. ترکیب جدیدی از علم، فناوری و پویایی ذهن بشر که برای چالش های عمده موجود در توسعه شبکه های بی سیم و خصوصاً حوزه شبکه های حسگر و شبکه های موردی، راه حل هایی با بنیان علمی کاملاً متفاوت عرضه می کند.
یکی از مهم ترین مسائل جدید در این زمینه، بحث طراحی معماری، تجهیزات و پروتکل های مخابراتی برای شبکه هایی با مقیاس بسیار کوچک است. در توسعه تجهیزات مخابراتی بسیار کوچک و حل مسائل مربوط به ارزیابی کارایی و قابلیت اطمینان آن ها، ناگزیر به حوزه نسبتاً جدید دیگری از فناوری به نام نانوفناوری قدم می گذاریم. با توجه به این که بسیاری از ویژگی های مواد ( فیزیکی، شیمیایی، الکتریکی، مغناطیسی، نوری، مکانیکی و … ) در حرکت از مقیاس های بزرگتر به سوی نانو، تغییر می کند، نانوفناوری از طریق کنترل مواد در مقیاس نانومتر و استفاده از ویژگی های نوگرایانه کار در این مقیاس، می تواند مواد، ساختارها، ابزار، سیستم ها و معماری هایی را در تمام اندازه ها بسازد. به شاخه ای از مخابرات که به بررسی و حل چالش های شبکه های ریز مقیاس، با تجهیزاتی در حدود میکرو تا نانومتر ( ۹–۱۰ متر ) می پردازد، شبکه های نانویی می گوییم. شبکه های نانویی توسعه ساده ای از شبکه های مخابراتی سنتی رایج نیستند. آن ها یک نمونه ارتباطی کاملاً جدید هستند که در آن ها بسیاری از فرایندهای مخابراتی با تقلید از سیستم های زیستی موجود در طبیعت طراحی شده اند. این شبکه ها، مجموعه ای از نانوماشین های به هم متصل هستند که از طریق هماهنگ کردن، انتشار و به اشتراک گذاشتن اطلاعات، قابلیت های ابزارهای الکترومکانیکی بسیار زیر را توسعه می دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از مهم ترین مسائل در شبکه های بی سیم، طراحی معماری سازگار، پروتکل های ارتباطی و ابزاری است که بتوان از آن ها در زمینه کاربردهای چندمقیاسی نظامی، صنعتی و پزشکی، استفاده کرد. شبکه های نانویی، به عنوان یک حوزه جدید از توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات، نتیجه اصلی تحقیقات گسترده میان رشته ای بین المللی در این زمینه است.
از آغاز فناوری تا کنون، هدف نهایی مخابرات، نیل به یکی از آرزوهای دیرینه بشر، در حذف تأثیر زمان و مکان بر حضور او و ارتباطش با سایر انسان های حاضر بر کره خاکی بوده است. نتیجه تلاش های مداوم چندین دهه گروه های تحقیقاتی مختلف در سراسر دنیا، برای ایجاد شبکه های اطلاعاتی بی سیم با نرخ داده بالاتر و قابلیت اطمینان بیشتر، به سیستم های مخابراتی قرن بیستم منجر شده است که هنوز هم تحقیقات برای بهبود آن ها در قالب ترکیب روش های قدیمی تری مانند CDMA , OFDM و MIMO ادامه دارد.
در سال های اخیر، با رشد فزاینده علم و فناوری و نزدیک شدن آن به قلمرو آرزوهای بزرگ تر بشر، شاخه های متنوع بسیار جدیدتری به حوزه شبکه های بی سیم اضافه شده است. ترکیب جدیدی از علم، فناوری و پویایی ذهن بشر که برای چالش های عمده موجود در توسعه شبکه های بی سیم و خصوصاً حوزه شبکه های حسگر و شبکه های موردی، راه حل هایی با بنیان علمی کاملاً متفاوت عرضه می کند.
یکی از مهم ترین مسائل جدید در این زمینه، بحث طراحی معماری، تجهیزات و پروتکل های مخابراتی برای شبکه هایی با مقیاس بسیار کوچک است. در توسعه تجهیزات مخابراتی بسیار کوچک و حل مسائل مربوط به ارزیابی کارایی و قابلیت اطمینان آن ها، ناگزیر به حوزه نسبتاً جدید دیگری از فناوری به نام نانوفناوری قدم می گذاریم. با توجه به این که بسیاری از ویژگی های مواد ( فیزیکی، شیمیایی، الکتریکی، مغناطیسی، نوری، مکانیکی و … ) در حرکت از مقیاس های بزرگتر به سوی نانو، تغییر می کند، نانوفناوری از طریق کنترل مواد در مقیاس نانومتر و استفاده از ویژگی های نوگرایانه کار در این مقیاس، می تواند مواد، ساختارها، ابزار، سیستم ها و معماری هایی را در تمام اندازه ها بسازد. به شاخه ای از مخابرات که به بررسی و حل چالش های شبکه های ریز مقیاس، با تجهیزاتی در حدود میکرو تا نانومتر ( ۹–۱۰ متر ) می پردازد، شبکه های نانویی می گوییم. شبکه های نانویی توسعه ساده ای از شبکه های مخابراتی سنتی رایج نیستند. آن ها یک نمونه ارتباطی کاملاً جدید هستند که در آن ها بسیاری از فرایندهای مخابراتی با تقلید از سیستم های زیستی موجود در طبیعت طراحی شده اند. این شبکه ها، مجموعه ای از نانوماشین های به هم متصل هستند که از طریق هماهنگ کردن، انتشار و به اشتراک گذاشتن اطلاعات، قابلیت های ابزارهای الکترومکانیکی بسیار زیر را توسعه می دهند.
wiki: شبکه های نانویی