شبکه های بادی ( به انگلیسی: Pneumatic tubes ) که به اسامی حمل و نقل لوله ای پنوماتیک و خط لولهٔ کپسولی نیز شهرت دارند. سیستم هایی هستند که از طریق ایجاد هوای فشرده یا خلاء جزئی، باعث جابجائی کپسول های حمل استوانه ای شکل در خطوط لوله ای می گردند.
شبکه های بادی اولین بار در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در سازمان ها و اداره های بزرگ ِآمریکا برای حمل بسته های کوچک و فوری ( مانند نامه، کاغذ پیغام و پول ) برای فاصله های نسبتاً کوتاه ( در یک ساختمان یا در داخل یک شهرک ) مورد استفاده قرار گرفت.
طرز کار این سیستم بدین شکل بود که مرکزیت موتور اصلی این شبکه یک توربین کمپرسور بادی بوده است که دور از مجموعه قرار می گرفت و لوله مکش بادی به هر اتاق از کارمندان وصل می شد و دیگر لوله ها به اتاق کنترل فرمان متصل می گردید و کارمندان برای ارسال اطلاعات و مراسلات پستی خود از یک کپسوله که در آن محتویات ارسالی را قرار می دادند و سپس کپسول را در لوله ارسال روانه می ساختند. [ ۱] [ ۲]
همچنین برای دریافت مرسوله خود لوله دیگری موجود بود که می توانستند به وسیله آن دریافت مرسوله داشته باشند. [ ۳]
کپسول از قسمت های ذیل تشکیل شده است:[ ۴]
• درپوش
• محفظه
• نشانگر یا تگ
• دنباله
نخست، مرسوله را در داخل کپسول می گذاشتند و درپوش آن را محکم می کردند؛ سپس مقصد را طبق یک کد بر روی کپسول مشخص می نمودند. پس از آن کپسول را داخل محفظه ارسال قرار داده و دکمه ارسال را فشار می دادند. [ ۵]
فشار و مسیر باد در لوله ها از طریق اتاق سوئیچ کنترل می شده است. اتاق کنترل سوئیچ همانند دستگاه سوئیچ شبکه های امروزی نامه ها را نسبت به مبداً یا مقصدشان کنترل می کرد. جالب اینجاست که آن موقع هم سرعت شبکه مثل سرعت اینترنت بوده و سرعت باد در پهنای باند لوله ها متفاوت بود، به گونه ای که افرادی که اولویت کاریشان نسبت به دیگران بیشتر بود ( همانند مدیران ) سرعت بالائی داشتند و برخی هم همانند کارمندان معمولی سرعت کمتری داشتند.
قدرت باد درون لوله ها در ساعت هایی که ترافیک مراسلات بالا می رفت افت فشار پیدا می کرد برای همین، مراسلات و مقدار فشار باد در کانالها متفاوت بوده است. [ ۶]
واحد سوئیچینگ برای کنترل ازدحام و کنترل جریان همیشه راهکارهایی مانند نوبت دهی و چند مقصد کردن نامه های پستی را رعایت می کرده است. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشبکه های بادی اولین بار در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در سازمان ها و اداره های بزرگ ِآمریکا برای حمل بسته های کوچک و فوری ( مانند نامه، کاغذ پیغام و پول ) برای فاصله های نسبتاً کوتاه ( در یک ساختمان یا در داخل یک شهرک ) مورد استفاده قرار گرفت.
طرز کار این سیستم بدین شکل بود که مرکزیت موتور اصلی این شبکه یک توربین کمپرسور بادی بوده است که دور از مجموعه قرار می گرفت و لوله مکش بادی به هر اتاق از کارمندان وصل می شد و دیگر لوله ها به اتاق کنترل فرمان متصل می گردید و کارمندان برای ارسال اطلاعات و مراسلات پستی خود از یک کپسوله که در آن محتویات ارسالی را قرار می دادند و سپس کپسول را در لوله ارسال روانه می ساختند. [ ۱] [ ۲]
همچنین برای دریافت مرسوله خود لوله دیگری موجود بود که می توانستند به وسیله آن دریافت مرسوله داشته باشند. [ ۳]
کپسول از قسمت های ذیل تشکیل شده است:[ ۴]
• درپوش
• محفظه
• نشانگر یا تگ
• دنباله
نخست، مرسوله را در داخل کپسول می گذاشتند و درپوش آن را محکم می کردند؛ سپس مقصد را طبق یک کد بر روی کپسول مشخص می نمودند. پس از آن کپسول را داخل محفظه ارسال قرار داده و دکمه ارسال را فشار می دادند. [ ۵]
فشار و مسیر باد در لوله ها از طریق اتاق سوئیچ کنترل می شده است. اتاق کنترل سوئیچ همانند دستگاه سوئیچ شبکه های امروزی نامه ها را نسبت به مبداً یا مقصدشان کنترل می کرد. جالب اینجاست که آن موقع هم سرعت شبکه مثل سرعت اینترنت بوده و سرعت باد در پهنای باند لوله ها متفاوت بود، به گونه ای که افرادی که اولویت کاریشان نسبت به دیگران بیشتر بود ( همانند مدیران ) سرعت بالائی داشتند و برخی هم همانند کارمندان معمولی سرعت کمتری داشتند.
قدرت باد درون لوله ها در ساعت هایی که ترافیک مراسلات بالا می رفت افت فشار پیدا می کرد برای همین، مراسلات و مقدار فشار باد در کانالها متفاوت بوده است. [ ۶]
واحد سوئیچینگ برای کنترل ازدحام و کنترل جریان همیشه راهکارهایی مانند نوبت دهی و چند مقصد کردن نامه های پستی را رعایت می کرده است. [ ۷]
wiki: شبکه های بادی